Rozdział dwudziesty siódmy

muzyka do rozdziału: KLIK

„Niech to szlag… ”

                Nie można było powiedzieć, że krajobraz Afryki był w tym momencie piękny, ponieważ nikomu nie przychodziło do głowy podziwianie go, przemierzając dziką i suchą sawannę pieszo. W oddali widać było bardzo dokładnie wulkan Ol Doinyo Lengai. Levis nie chciał rzucać okiem w jego stronę, gdyż wydawał się stromy, poza tym mroczny i pełen tajemnic. Jak każdy inny czynny wulkan – także niebezpieczny. Niedaleko zbocza, po którym można by na niego wejść, ledwo widać było setki strzech jednopokojowych lepianek… osobna sypialnia, osobny dom dla matki z dzieckiem… nawet, jeżeli plemię Masajów, do którego zmierzali Lara i Levis było nieliczne, ilość budynków zbudowanych z trzciny, kilku pali wbitych w ziemię, robiła wrażenie. Wydawałoby się, że prowizoryczne budynki mieszkalne, cały ogromny plac otoczony wiklinowym pnączem są już tak blisko. Nic bardziej mylnego. Sawanna, nieporośnięta jak dżungla licznymi drzewami, jedynie wysokimi, suchymi trawami sprawiała, że wszystko widoczne było, jak na patelni. Jak na wyciągnięcie ręki. Mimo że między położeniem towarzyszy a miejscem przebywania koczowniczego plemienia było kilka kilometrów różnicy, i tak można było spokojnie dostrzec, w którą stronę iść. Nie można się było zgubić. Ale można się było zmęczyć, tym bardziej, że wysoko na niebie położone słońce przygrzewało bezlitośnie, wiatr wiał lekko, praktycznie niewyczuwalnie, tyle zaledwie, by większa kępka trawy czasem zakołysała się delikatnie. Większa zwierzyna o tej porze odpoczywała w cieniu, wychodząc na łowy dopiero przed zmrokiem, nie mając ochoty wystawiać się na upał. Mniejsze gryzonie natomiast chętnie prażyły się na słońcu, daleko w przedzie ledwo widoczne stado antylop afrykańskich szukało resztek kłączy czy bulw, zupełnie niedaleko plemienia Masajów. Wystarczyła chwila, by zaraz wszystkie zerwały się do ucieczki. Levis wyczuł pod nogami dudniący tętent, patrząc pytającym wzrokiem na Larę.

- Masajowie będą mieli dorodny obiad, pewnie młode gazele podeszły za blisko. Reszta się spłoszyła.

Lara nie przerywała kroku, chociaż słyszała zmęczony wędrówką w upalny dzień, głośny oddech Levisa. Długo udawała, że nie dostrzega jego spoconej twarzy, nie widzi, jak stawiał coraz mniej chętnie stopy na wybrukowanej kamieniami i piaskiem ścieżce, w samym środku dzikiej sawanny. Dopiero, gdy do jej uszu przestały docierać odgłosy kroków, gałązek łamanych pod ciężkim obuwiem, zatrzymała się i odwróciła.

- Ciebie już chyba kompletnie popieprzyło… - warknęła, wracając się kilka metrów. Robert siedział na przewróconym pniu jakiegoś mniejszego drzewa. Jego krótko przystrzyżone, ciemne włosy były mokre od potu, który spływał także z czoła po twarzy. Przyglądała mu się chwilę, po czym, gdy tylko zobaczyła, że mężczyzna chce zdjąć z siebie koszulę z długim rękawem, Croft natychmiast spojrzała wrogo na towarzysza i ręką zabroniła mu odpiąć pierwsze guziki.

- Nie będę się powtarzać, więc słuchaj uważnie. Nie po to po wysiadce z samochodu kazałam ci się ubrać, jak na Sybir. Jesteśmy daleko od szpitala, a ostatnie, na co mam ochotę, to zabawa w pielęgniarkę i robienie ci zastrzyku z surowicy. Może fakt, przede mną zaledwie kilka kilometrów drogi, ale dla ciebie i twojego życia, to aż kilka kilometrów. Nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo jadowite stworzenia żyją w tych trawach, mając na ciebie ochotę. Ja sobie poradzę, natomiast ty będziesz grzać w długich spodniach i koszuli, czy ci się to podoba, czy nie. Jasne?

Levis musiał przyznać dziewczynie rację. Przypomniał sobie drogę, którą przejeżdżał wraz z Polipsychidystą Bapoto i Larą jeszcze kilka godzin temu. Westchnął ze zmęczenia, po chwili odpowiadając jej znudzonym tonem głosu.

- Nie moglibyśmy tam pojechać skradzionym wozem tego Murzyna?

- Nie, nie moglibyśmy. Po pierwsze nie okradnę kogoś, kto wyciągnął do mnie z pomocą brudne łapsko. Gdyby nie ten Polipsychidysta, wciąż nasze tyłki odpoczywałyby w Kenii. Po drugie, myślałam, że jesteś stróżem prawa… co się stało z twoim sumieniem, Levis?

Mężczyzna tylko wzruszył ramionami.

- Życie… wśród tych traw, o własnych nogach wcale nie jesteśmy bezpieczni… wolałbym być w wozie.

Robert prychnął. Croft nienawidziła takiego zachowania. Wyśmiewania jej decyzji i, przede wszystkim, nieposłuszeństwa. Postanowiła trochę go postraszyć. Kopnęła z całej siły w pień, spod którego wypełzł jakiś mniejszy wąż, natychmiast wijąc się w stronę większej trawy i chowając się w niej. Robert aż podskoczył z wrażenia, automatycznie lekko podenerwowany wstał z pnia drzewa. Lara spojrzała na niego rozbawiona.

- To tylko niejadowity dasypeltis.                              

- Nie nabijaj się ze mnie tylko dlatego, że nie jesteś na sawannie pierwszy raz. Nie podoba mi się to. Przyjechałem tu, bo nie chciałem, byś była sama w potrzebie…

- Przyjechałeś tu, bo ludzie Majora lubią za mną łazić, a dorwanie takiego kogoś mogłoby przywrócić ci posadę inspektora. Kogo chcesz oszukać, Levis? – Zapytała niezadowolona. Gdzieś w podświadomości wiedziała, że nie powinna być zła na człowieka, który po prostu chciał napić się wody i odpocząć kilka minut. Ona nie musiała tego robić, chciała iść dalej, w przód, jak najszybciej. A jej poirytowanie zachowaniem mężczyzny sprawiało, że stawała się drażliwa i kłótliwa. Szukała dziury w całym, rzucała słowa, których mogła żałować, ale w sumie miała to w dupie. Zawsze taka była i zawsze zarzucał jej to Trent. Była sarkastyczna, drażliwa i łatwo ją było zdenerwować. Niepotrzebnie.

- Kłamiesz. – Warknął Robert, patrząc poważnym wzrokiem prosto w oczy kobiety. – Jestem tu, bo nie chciałem cię puszczać samej. Masz bardzo krótką pamięć, Croft. Gdyby nie ja, spałabyś teraz na więziennej pryczy, a gdyby nie Dante, byłabyś martwa na dnie oceanu. Nie będziesz podróżowała już sama. Nie będziesz się narażała dla kogoś takiego jak Major… bo zażyczył sobie rozwiązanie jakiejś legendy…

- Nie narażam się dla niego. Robię to dla przyjaciół.

- Gówno prawda, chcesz rozwiązać tę zagadkę do końca, gdyby tak nie było, zamiast jechać do Afryki, wydedukowałabyś, gdzie Major trzyma twoich ludzi. Nawet nie zapytałaś Athanasii, gdzie była z nimi przetrzymywana, jak się czuli, jak wyglądali, chociaż to ona ostatnia widziała ich żywych. Zachowujesz się tak, jakby cię w ogóle nie interesowali. Liczą tam tylko na ciebie, Croft. Sami są słabi. Jak ty mi tu zdechniesz, bo z drzewa skoczy na ciebie koleś Majora i cię zastrzeli, tylko dlatego, że jesteś słaba i nie doleczyłaś ran po Sri Lance, to oni też tam zdechną. Każdy dzień może być ich ostatnim. Kurtis stracił dla ciebie to życie. Nie możesz teraz narażać się na śmierć sama, tutaj. Jego poświęcenie poszłoby na marne…

Robert ściszył głos, kiedy dostrzegł, że Lara stoi do niego tyłem. Zaciskała pięści. Miała ochotę uderzyć mężczyznę za to, że ma czelność wspominać w takiej chwili o Kurtisie… że ma czelność wmawiać jej, iż nie troszczy się o życie Winstona, Alistera i Zipa. I o swoje. Była tu dla nich, nie dla laurów, nie dla zagadki. Chciała wrzasnąć, że to nie jest jego sprawa, że nie ma prawa mówić jej o poświęceniu Kurtisa. Chciała wykrzyczeć mu prosto w twarz, co o nim myśli. Chciał być jej pomocą? Był tylko ciężarem! Niepotrzebnym, białym człowiekiem, który nie potrafił zachowywać się w dzikiej trawie afrykańskiej sawanny! Podziwiał tylko antylopy, w oddali obserwował nosorożce, narzekał na zbyt daleką trasę! Był zbędny! Miała ochotę wszystko z siebie wyrzucić, zostawić go tu i dalej iść sama, aż do plemienia Masajów, i dalej, z nimi do wulkanu. Nie mogła tego zrobić. Jej krzyk mógłby sprowadzić na nich nieszczęście w dzikim otoczeniu, a pozostawienie go tu równałoby się ze śmiercią mężczyzny. Dziewczyna przypomniała sobie Alcatraz, chociaż było to tak dawno... już długi czas nie wspominała tamtego okresu. Już dawno wyrzuciła go ze swojej pamięci, teraz jednak wrócił. Zostawić Levisa na śmierć? Kurtis zostawił ją w celi, zaraz wracając po nią, przesiąknięty wyrzutami sumienia do szpiku kości. Lara wiedziała, że zrobiłaby to samo, wracając po Roberta. Była w końcu ulepiona z tej samej gliny. Myślała podobnie. Wręcz identycznie, jak kiedyś Trent.

- Ciesz się, że nie idziemy środkiem dżungli, na skróty. W przeciwieństwie do niej, tutaj, w szczerym polu, możesz sam wypatrzyć coś niebezpiecznego i spieprzyć, na przykład na drzewo przed hienami…

Larze nie chciało się tłumaczyć, że hieny nie potrafią chodzić po drzewach, kiedy zobaczyła zaskoczony i przerażony jednocześnie wzrok mężczyzny.

- Podelektuj się trochę krajobrazem, zanim wrócisz do obskurnego mieszkania na przedmieściach Londynu, Levis. Pooddychaj świeżym powietrzem, w drodze poszukaj jakichś orzeszków, kłączy, bulw, tak jak tamten nosorożec, którego możesz sobie obejrzeć przez lornetkę. A teraz ruszmy się stąd, zanim naprawdę coś nas ukąsi. Zrobisz sobie przerwę na stojąco.

Lara wyciągnęła z plecaka butelkę wody i rzuciła mężczyźnie. Ton jej głosu był nadal ironiczny i drażliwy, ale mniej wrogi. Ten już bez słowa, jakby zdziwiony jej poważną postawą, jej spokojem, odkręcił korek. Nie spodziewał się takiej reakcji. Znał Larę już jakiś czas, sądził, że po ostrzejszej wymianie słów zacznie krzyczeć, tupać nóżką i bronić swojego zdania. Nic takiego nie nastąpiło. Robert uśmiechnął się najpierw sam do siebie, potem do kobiety.

- Przepraszam. – Powiedział, gdy zakręcał korek butelki po wodzie mineralnej. Odrzucił ją Larze, a ona wyciągnęła z kieszeni listek tabletek przeciwbólowych, bo obite w oceanie żebra znów dawały o sobie znać. Połknęła kilka kapsułek naraz i popiła wodą.

- Jestem zmęczony i rzucam słowa na wiatr. Znasz się na tych terenach, nie będę ci sprawiał już problemów.

- Dzięki.

- Poza tym… nie powinienem wspominać o Kurtisie. I twoich przyjaciołach. Nie zaczynaj wątpić w to, co robisz. Skoro tu jesteśmy, to znaczy, że doprowadzimy zagadkę do końca i odbijemy twoich przyjaciół. Przepraszam, że wyleciałem z tym głupim pomysłem ścigania Majora. Sam ścigałem go długo i nie potrafiłem dorwać, zbyt dobrze się zaszywa. Ta zagadka może być jedynym wyjściem, powodem, dla którego opuści kryjówkę i powinie mu się noga. Nie powinienem podważać twoich decyzji.

Lara tylko skinęła głową, słysząc jego słowa. Zrobiło jej się miło, gdy usłyszała, jak Robert przyznał się do winy, chociaż wcale nie była taka ona wielka. Przypomniała sobie, jak zwykle kłóciła się z Trentem. Ani ona, ani on nie potrafili odpuścić, toteż kłótnie te nigdy nie miały swojego łagodnego zakończenia, zwykle ktoś trzaskał drzwiami i obrażał się na kilka dni… miesięcy… lat. Rozmowa dająca upust emocjom, ale trzymająca nerwy na wodzy była o wiele przyjemniejsza. Bez zbędnych krzyków, bez fochów, bez urażonej dumy. Croft żałowała, że nie mogła właśnie tak kończyć sporów z Kurtisem. Po prostu zamykać twarz i nie krzyczeć. Miałaby o wiele więcej czasu, który mogłaby spędzić z nim…

„Nie myśl tak… już się nic nie zmieni. Trzeba pamiętać dobre… ”.

Nie dokończyła. Poczuła szarpnięcie i odwróciła twarz w stronę Roberta, który ścisnął jej ramię.

- Koniec przerwy, czeka nas jeszcze kawałek drogi do osady.

                Schody hotelowe o tak późnej godzinie skrzypiały niesamowicie, toteż rudowłosa kobieta starała się po nich stąpać delikatnie i spokojnie. Na pierwszym piętrze zatrzymała się i skręciła w korytarz pełen drzwi. Automatyczne światło zapalało się z każdym jej krokiem, było to niesamowite udogodnienie dla ludzi wracających w nocy z pracy czy dyskoteki i nie potrafiących otworzyć kluczami drzwi swojego pokoju. Problem w tym, że Athanasia nie miała zamiaru sięgać po klucze. Po prostu pociągnęła za klamkę. Pokój hotelowy był identyczny jak ten, w którym przebywała wraz z Dantem Leydonem w oczekiwaniu na powrót Lary i Roberta. Zawierał w sobie małą łazienkę, aneks kuchenny z salonem i niewielką sypialkę. Zgrabna, rudowłosa kobieta przekroczyła próg i zamknęła za sobą ostrożnie drzwi, by nie narobić żadnego zbędnego hałasu. Salonik wydawał się być opustoszały, toteż postanowiła od razu zajrzeć do sypialki. Rozsunęła jej zasuwane drzwiczki i krzyknęła.

Pokój był pusty.

Jedynie na małej, nocnej szafeczce leżało opróżnione opakowanie po lekach, a z wiszącej obok na stojaku kroplówki, jeszcze niedawno montowanej przez pielęgniarkę, kapał roztwór fizjologiczny nafaszerowanymi medykamentami o strukturze ciekłej. Nie było ubrań. Nie było plecaka. Zniknęły wszystkie rzeczy, jakie widziała tu jeszcze kilka godzin temu.

- Co tu się…

Nagle ściszyła głos, by w grobowej ciszy usłyszeć ciche pojękiwanie dochodzące z szafy. Kobieta pełna obaw otworzyła ją, by po chwili krzyknąć jeszcze głośniej niż wcześniej. W szafie znajdowała się pielęgniarka. Związana i zakneblowana bandażami oraz gazą medyczną. Nasia odetchnęła kilka razy i natychmiast pomogła uwolnić się młodej blondynce w kitlu lekarskim. Pomyślała natychmiast, że ma dość. Ma dość wrażeń, ma dość nieprzyjemnych niespodzianek… chciała jak najszybciej wrócić do Czech i, chociaż jeszcze kilka dni temu cieszyła się jak dziecko, teraz opadły jej ręce z niemocy. Mimo wszystko chciała też zapytać, co się stało. Rozhisteryzowana kobieta szybko ją ubiegła.

- Mówił, że musi jechać… nie słuchał mnie… coś wspominał, że pani opowiedziała mu o jakimś wulkanie…

Kobieta rozpłakała się w niebogłosy, po czym Athanasia mocno przytuliła ją i pomogła jej usiąść na łóżku. Miała wyrzuty sumienia, że mówiła mu o takich rzeczach, kiedy stan jego zdrowia nie był pierwszorzędny. Nie pomyślała, że mężczyzna będzie aż tak nieodpowiedzialny.

- Niech pani się nie martwi… - powiedziała spokojnym głosem i mocniej przytuliła do siebie wciąż histeryzującą pielęgniarkę.

                Czarnoskóry mężczyzna szeroko uśmiechnął się, na wieść o dwójce białych ludzi, którzy właśnie odwiedzili jego plemię. Wyjrzał ze swojej chaty i zobaczył, lekko rozsuwając szmatę w prowizorycznych drzwiach, jak wyprostowany, dobrze ubrany mężczyzna przygląda się stadu pasących się krów. Natychmiast nakazał ugościć białych najlepiej, jak było to możliwe w ubogich warunkach masajskiej kohorty. Było to przecież logiczne, że turyści często odwiedzający masajskie plemiona pozostawiali dla czarnych drogie prezenty – od butów po inne części garderoby czy nawet telefony komórkowe. W oddali usłyszał krzyk bardzo młodej kobiety, przeplatany z głośnym łkaniem. 

W społeczeństwie masajskim kobieta miała być przede wszystkim żoną i matką. O jej małżeństwie decydowali rodzice po naradzie z rodzicami przyszłego męża lub z nim samym. O tym, czy dziewczyna była gotowa wyjść za mąż, świadczyła obecność miesiączki, a gdy tylko się pojawiała – nadszywano wejście do pochwy.  

- Osumare! – krzyknął doniośle stary mężczyzna, dużo głośniej niż kobieta z innej chaty. Natychmiast dużo młodszy, choć bardzo do niego podobny z twarzy chłopiec, tak samo jak ojciec – ubrany w czerwoną, długą szatę – przybiegł, ciekawy. Wódz spojrzał na niego i uśmiechnął się do szeroko.

- W chacie Dubaku krzyczy kobieta.

- To jego małżonka, najmłodsza córka szamanki Malaika. Dubaku chce nowego potomka.

- Każ jej się uciszyć. Odstraszy białych. I każ ugościć ich najlepiej, wyjdę na spotkanie im za jakiś czas, po posiłku. Dowiedz się, co planują i użycz im wszystkiego, czego chcą.

- Słyszałem od białego mężczyzny, że chcą iść na gorącą górę.

- A więc zaprowadzimy ich tam jutro, z samego rana. Tymczasem ucisz Malaikę. Niech oddaje się z zamkniętą twarzą.

                Lara udawała, że nie słyszy zanoszących się płaczem jęków, które roznosiły się po terenie plemienia. Mimo zdziwienia Roberta, jemu również nakazała ignorowanie ich. Kiedy przyglądał się nago biegającym dzieciom, które bawiły się w coś, co na pierwszy rzut oka mogło przypominać zabawę w ganianego, do Croft podszedł Osumare. 

Był bardzo podobny do wcześniej poznanego Bapoto, jednak wydawał się nieco niższy od niego. Robert, mając przed sobą sporą ilość przedstawicieli czarnej rasy, stwierdził, że niczym się oni od siebie nie różnią, przy czym bardzo łatwo można ich ze sobą pomylić. Nawet nie starał się zapamiętywać ich imion.

- Wódz nasz powiedział, że na gorącą górę boga Polipsychidystów udacie się rano z kilkoma naszymi ludźmi. Będą wam przewodnikami.

Lara podziękowała mężczyźnie i uścisnęła jego wielką, czarną dłoń. Nie była niska ani drobnej postury, jednak czarnoskóry Masaj, będący dużo młodszy od niej, wydawał się potężniejszy, silniejszy. Monumentalny jak czarny posąg błyszczący się w południowym słońcu dzikiej Tanzanii.  Spojrzała mu prosto w oczy i spróbowała wyczytać z nich cokolwiek, jednak dźwięk dzwonka komórki Leydona natychmiast zwrócił jej uwagę. Lara podeszła do Roberta i chwyciła go za dłoń, gdy tylko wyciągnął telefon z kieszeni.

- Nie odbieraj. Oddzwoń z mojego.

Levis spojrzał na nią z delikatnym zdziwieniem w oczach. W odpowiedzi na jego mimiczne pytanie westchnęła głośno i natychmiast wytłumaczyła, o co chodzi.

- Mój operator ma tańsze połączenia.

- Na Tanzanię? Jak…

- Po prostu z przyzwyczajenia myślę o takich rzeczach przed wyjazdem.

Już nie tyle lekko zdziwiony, co totalnie zaskoczony miłą postawą równie miłej Lary, która tak nagle zaczęła być pomocna i… miła, wziął do ręki jej komórkę. Spojrzał na wyświetlacz swojego telefonu i spisał numer, którego właściciel próbował się dodzwonić do byłego inspektora. Robert domyślał się, że ostatnia kłótnia tak wpłynęła na kobietę. Miał nadzieję, że Croft wybrała pozytywny azymut aż do powrotu do Anglii lub dłużej, nie miał ochoty na spotkanie z Larą sprzed godziny. Nacisnął zieloną słuchawkę.

- Z tej strony Robert Levis, dzwoniono do mnie z tego nume… Nasia? Nie płacz… jeżeli chcesz, to wracaj do Pragi, nie trzymam cię przecież w hotelu na smyczy, myślałem tylko, że pomożesz dojść do siebie… jak to „uciekł”…

Po chwili były inspektor brytyjskiej organizacji SOCA poczuł, jak ktoś wyrywa mu słuchawkę z dłoni. Rzucił gniewne spojrzenie na Larę, która natychmiast schowała telefon do kieszeni i uśmiechnęła się sztucznie szeroko do towarzysza.

- Próbowałam być miła. I będę taka… dla ciebie. Nie dla niej. Ona może poczekać. Idę coś zjeść, pod tamtą strzechą są przygotowane dla nas owoce.

- Niech to szlag… - przeklął Levis, gdy tylko Lara odeszła od niego kilka kroków. Rozejrzał się dookoła siebie, jak gdyby wypatrując czegoś lub kogoś konkretnego. Jedyne, co dostrzegł, to grupę dorosłych Murzynów zajętych swoimi sprawami i dzieci, które skradały się do grupy pasących się kóz, by wystraszyć je dla zabawy i rozgonić. Zobaczył też Larę, siedzącą na drewnianym,  prowizorycznie skręconym krześle i zajadającą z kamiennego półmiska zupę z liści kapusty, które Masajowie nazywają liśćmi kozimi. Nie wiedział, czy powiedzieć jej prawdę, czy może wciąż okłamywać ją, by zajęła się robotą, by nie zajmowała się teraz mniej ważnymi rzeczami… miała to być przecież niespodzianka po zakończonej walce z Majorem… dodatkowy sukces. Westchnął jeszcze, ostatni lecz najgłośniejszy raz i ruszył powolnym krokiem za towarzyszką. Postanowił potowarzyszyć jej przy odpoczynku. W końcu jutro już mieli odwiedzić tereny legendarnego wulkanu.

CDN.

Przeproszenia za długą nieobecność, ale sami wiecie - praca, potem wakacje, teraz znów praca. Dziękuję tym, którzy ciągle tu są :)  Szczególne podziękowania i ogólnie cały rozdział dedykowany dla Anity i Patrycji za... to -> KLIK - jestem pod ogromnym wrażeniem, to ląduje również w ciekawostkach. I w ogóle Patryk potwierdzi, jak to w nocy przeczytałam, to sie o mało nie popłakałam ze śmiechu xD

Dziękuję tym, którzy wciąż piszą... także MUSTELCE, która podejrzanie siedzi cicho z nowościami na blogu, tak, wiem... jestem hipokrytką :D (mówi ta, co miesiąc nie publikowała). Ale ja tak uwielbiam czytać wasze opowiadania, miejcie ich jak najwięcej, rozmnażajcie się i bądźcie płodni jak najdłużej :D

Dobra. Poniosły mnie emocje z tym ostatnim zdaniem.
ŻYCZĘ MIŁEGO POWROTU DO SZKOŁY tym, którzy jeszcze do niej chodzą. A tym, którzy ją skończyli, współczuję równie mocno, jak sobie :) Bo ja tak bardzo nie chcę do pracy...