Rozdział szesnasty

„Samolot, bałagan i urocza nieznajoma”

                             

- Jak jesteś na dachu, to złaź z niego i jedź prosto…

- Słucham? – Zapytała Lara, odbierając telefon. Stała na szczycie wieżowca 25 Bank Street i czekała, aż Dante wyląduje swoją maszyną na dachu.

- Prosto na lotnisko, nie dam rady wylądować przy tobie, nie lecę helikopterem. Widzę cię…  – Dokończył przyjaciel. Lara rozejrzała się po niebie i dostrzegła niewysoko przelatujący, potężny odrzutowiec, kierujący się faktycznie w stronę londyńskiego lotniska. Croft uniosła dłoń i pomachała Leydonowi. Westchnęła.

- Jestem poszukiwana przez policję, jak mam się dostać na lotnisko?

- A jak się dostałaś na szczyt wieżowca?

- Hmm… - Mruknęła Lara, przypominając sobie o czterech pobitych ochroniarzach, którzy próbowali uniemożliwić jej wejście najpierw do windy, potem na dach. Uspokoili się jednak po otrzymanej serii ciosów, by w tym momencie odzyskiwać przytomność w jakimś pustym pomieszczeniu sanitarnym. Na myśl o nich Lara dyskretnie uśmiechnęła się. – Nieistotne.

- Czekam na ciebie na ostatnim pasie startowym dla prywatnych samolotów.

Kurtis przekroczył próg Croft Manoru, wciąż będąc w wielkim szoku. Patrzył na wyłamane drzwi frontowe, rozpoznawał poprzewracane meble. Nie wierzył własnym oczom. Wspaniała, monumentalna rezydencja Lary prezentowała się raczej niepokojąco. Dookoła panował bałagan, ale nie taki, jaki robi się sam, kiedy gospodarz zapomina o odkurzaniu dywanów czy ścieraniu kurzy z meblościanki. Burdel, jaki królował w posiadłości, był niecodziennym chaosem, który dzielił się na wybite szyby oraz połamane i wywrócone do góry nogami części drewnianych, kosztownych mebli. Trent nie skradał się, nie wyciągnął broni. Intuicja mówiła mu, że w okazałym, chociaż doszczętnie zniszczonym gniazdku panuje zupełna pustka. Rozpoznawał w tym robotę Majora, miał już wcześniej do czynienia z desperackimi ruchami tego przestępcy. Jego stopy stąpały po zabrudzonych panelach podłogowych, grobowe milczenie posiadłości przerywały tylko ponawiane raz po raz dźwięki jeszcze bardziej tłuczonego pod butami szkła. Trent zajrzał do gabinetu Zipa. Wszedł do pomieszczenia i, spoglądając na sprzęt czarnoskórego znajomego, pozwolił sobie się rozgościć. Uruchomił komputer, którego monitor miał lekkie pęknięcia. Trent nie chciał sprzedawać go na aukcji internetowej, nie zależało mu na tym, by monitor był w dobrym stanie, ucieszył go tylko fakt, że elektroniczny przyjaciel wyświetlił stronę startową przeglądarki internetowej.

- Zobacz kotku co mam w środku… - Zamruczał i uruchomił wirtualną historię wyświetlanych stron internetowych sprzed ostatniej doby. Był pewien, że Lara po ucieczce z więzienia odwiedzi rezydencję. Nie wiedział, co stało się później, ale pamiętał, co działo się, gdy Alister i Zip rozszyfrowali z kobietą zagadki legendy. Czarnoskóry elektronik zwykle szukał odpowiedzi w Internecie. Kurtis miał nadzieję, że historia wyświetlonych stron pozwoli mu ustalić dokąd pojechała Lara. Na razie tylko na tym mu zależało. Nie interesował się Winstonem, czy innymi domownikami, nawet jeśli zostali porwani przez Majora i Stoucasa, nie zginą, Major pewnie będzie żądał za nich okupu. Kurtis był pewien swojego rozumowania, nie raz musiał myśleć podobnie, jak przestępca, łatwo mógł się domyśleć następnego kroku wroga, to dawało mu przewagę. Teraz liczyła się tylko Lara. Suwakiem myszki przesuwał spis wymienionych stron internetowych. Wzrokiem wybierał najciekawsze propozycje.

- Turcja, jaskinie… Korsanlar Mağarasi. – Przeczytał głośno. Chciał usiąść na obrotowym krześle Zipa, ale kiedy tylko je przysunął, martwy przedmiot runął na ziemię. Dopiero wtedy Kurtis zwrócił uwagę na jego przestrzelone oparcie. Dziura w nim była naprawdę oszałamiająco duża, strzał mógłby spokojnie wywiercić spory, krwawiący otwór w ludzkim ciele. Trent spojrzał instynktownie pod nogi. W gabinecie Zipa roiło się od łusek po amunicji 308 Winchester. Major musiał wyrządzić niezłą burdę.  Po chwili Trent wrócił do przeglądania stron, otworzył zauważony wcześniej odnośnik do Wikipedii, pod hasło „Korsanlar Mağarasi”.

„Grota morska zlokalizowana po wschodniej stronie półwyspu, na którym znajduje się średniowieczna twierdza w tureckim mieście Alanya. Jedna z legend mówi, iż z tej jaskini prowadziło potajemne przejście do twierdzy, gdzie średniowieczni piraci znosili swe skarby.”

Przeczytany przez Kurtisa tekst wydawał się być nasiąknięty tajemniczością, która zaintrygowała by najgorliwszego poszukiwacza przygód. Trent uśmiechnął się do siebie, znał archeologiczne gusta Lary. Wyciągnął z kieszeni pognieciony kawałek pergaminu z przepisaną treścią Niebiańskiej Legendy. Na jej odwrocie zapisał nazwę groty oraz jej lokalizację. Postanowił jak najszybciej udać się do Turcji nie tylko po to, by odnaleźć kolejny artefakt, akurat on interesował go najmniej. Celem mężczyzny było spotkanie z Larą, a przede wszystkim obiecanie jej szczerości i przeproszenie za wcześniejsze błędy. Kiedy wycofywał się z gabinetu, rzucił spojrzenie w stronę schodów. Dokładnie przypomniał sobie scenę, kiedy razem z Majorem, którego postrzelił, stał na  owych schodach.

- Sukinsyn… - Mruknął, zdając sobie sprawę z tego, że porywaczowi przydałaby się nauczka. Nagle wpadł mu do głowy kolejny pomysł. Trent wrócił do komputera i w niedługim czasie odnalazł stronę internetową angielskiej agencji federalnej SOCA. Kliknął w podstronę „Skontaktuj się z nami” i  wyciągnął z kieszeni telefon komórkowy. Szybko wykręcił podany tam numer, następnie usunął historię wszystkich przeglądanych stron. Nie chciał, by Levis, jako przedstawiciel policji znalazł Larę i wsadził ją do pudła.  

- Poproszę z głównym inspektorem Robertem Levisem. Dobrze, poczekam… Inspektorze? Zapraszam pana do rezydencji Lary Croft. Człowiek, którego pan poszukuje, porywając trzy osoby, zostawił po sobie niezły bałagan.

- Ostatni raz jej pomagam… - Mruknął niechętnie Dante, dostrzegając, jak na całym placu lotniska wszystkie latarnie zgasły, a wieże kontrolne lotów przerwały połączenia. Nagle dostrzegł  skradającą się w stronę samolotu dziewczynę. Bez zastanowienia wpuścił ją na pokład i od razu skierował do szklanej kabiny pilota. Dziewczynie głośno oddychała, w oczach miała nutkę szaleństwa i adrenaliny.

- Miło cię widzieć, Leydon.

- Daruj sobie, daruj. I co? Miałaś jakiś problem? – Warknął Dante, kiedy kobieta usiadła na miejscu obok przyjaciela.

- Ja? No co ty. Problem mieli ochroniarze z dobermanami na smyczy, przy płocie. Ooo, Dante. Szalejesz. Tym razem samolot? W końcu jakaś porządna maszyna. Odpalaj już, zaraz cała elektronika ruszy na nowo.

- A czy ten płot nie był czasem pod napięciem? Jesteś szalona, wyłączyłaś prąd?! A co do maszyny, śmigłowce to cuda nauki, ale rozejrzyj się tylko w tej bestyjce. Laro, przywitaj się ze moim najukochańszym Gulfstream dwieście. Pieszczotliwie zwie się Astra Galaxy.

- To nie było trudne, wystarczyło włamać się do głównych bezpieczników, potem już prosto do ciebie. Wow, przecież to apartament, nie samolot! Skąd miałeś na to kasę? – Lara wyszła z kabiny pilota i usiadła na aksamitnej kanapie rozłożonej w pomieszczeniu, w którym zmieściłoby się ośmiu pasażerów. Miała przed sobą elegancki stół i 38’calowy monitor LCD.

- Wykonałem serię lotów dla NASA. Miałem pokierować Boeingiem 707 w ramach nowych testów.

- NASA? – Zapytała Lara. – Poważna fucha. Myślałam, że nie biorą pierwszych-lepszych ludzi z ulicy.

- Biorą, kiedy loty są niebezpieczne. Podpisując umowę zgadzasz się z tym, że wszystko robisz na własną odpowiedzialność. Możesz stracić życie, testujesz maszyny nie do końca gotowe na lot.

- Dante… Ostatni raz wchodzisz w takie gówno.

- Z twojej pensji na pewno kupiłbym sobie taki samolot… Za dwadzieścia lat. A emerytom odbiera się prawa lotów..,

- Pasja pasją, ale trzymaj się z dala od nowych kolegów w NASA.

- Dobrze, prze pani. Nie będę już cię zanudzał opowieściami o wspaniałych silnikach tej zabawki, ale masz przed sobą dwa odtwarzacze dvd, na oparciu kanapy znajdziesz regulację słuchawek, możesz położyć się i odpłynąć. Czeka nas przelot trzech tysięcy kilometrów, Laro. Czuj się jak u siebie. – Dante nie musiał się powtarzać, odpalił silnik odrzutowca. Lara podeszła do dotykowego monitora i uruchomiła przeglądarkę plików muzycznych. Wirtualna biblioteka była dość spora, dziewczyna bez zastanowienia włączyła stary kawałek grupy U2. Położyła się na kanapie i zamknęła oczy, kiwając energicznie głową.

„I and, I in the sky, you make me feel like I can fly so high, elevation…”.

Poczuła, jak maszyna wznosi się w powietrze.

Samochodowe radio grało właśnie jego ulubiony kawałek. Mężczyzna wjechał na rondo, nucąc pod nosem stary przebój ”Enjoy the Silence”. Jadąc ekskluzywnym peugeotem 407, już z daleka widział monumentalny budynek rezydencji Croft. Przypominał sobie wygląd jej wnętrza. Anonimowy telefon, który dokładnie sprawdził, wcale nie wydawał się być taki bezimienny – należał do Trenta. Levis znał to nazwisko, dobrze pamiętał faceta, którego Lara przedstawiła jako kolejną ofiarę ataku Majora w jej domu. Inspektor do końca nie wierzył, że mężczyzna taki jak Kurtis był tylko poszkodowanym. Co dziwniejsze, Robert sam nie wiedział, co miał o nim myśleć. Kurt był dla niego kartą zapisaną tajemniczym szyfrem, którego nie potrafił odkodować i zrozumieć. Trudno mu było stwierdzić, czy Trent pomagał Larze, czy może współpracował z Majorem, czy robił jeszcze coś innego. Jego telefon zdziwił go, a ciekawość nie pozwoliła mu odmówić obejrzenia rezydencji. Bez problemu wjechał na teren posiadłości, brama frontowa nie była zamknięta. Inspektor Levis wyłączył radio i wysiadł z samochodu nie zamykając za sobą drzwi. Z powagą, ale i lekkim podziwem przyglądał się ogrodom, które, mimo jesiennej pory roku, nadal pozostawały nieskazitelnie zielone. Już bez zastanowienia, wciąż nucąc pod nosem refren hitu z lat osiemdziesiątych, przekroczył próg rezydencji. Tak, jak podejrzewał, jej wnętrze było w rozsypce. Posiadłość od strony zewnętrznej, budząca uznanie i zachwyt, w środku była tylko nieogarniętym bezładem, który wołał o pomstę do nieba. Robert rozejrzał się i tak, jak Kurtis godzinę temu, rozpoznał w tym wszystkim robotę Majora.

- Poruczniku Mulieres? Przywołaj mi ekipę, która ogarnie burdel w rezydencji Croft i zabezpieczy ślady. Mamy kolejny atak poszukiwanego Majora. Tym razem uciekinier dopisał sobie do swojej kartoteki jeszcze jedno przestępstwo… Porwanie, mój drogi. Pośpiesz się, masz tu być zaraz.

Na lotnisku panował okropny ambaras, który uniemożliwiał rudej przelot do Turcji. Dziewczyna nie miała takiej cierpliwości, więc zanim odblokowano w Polsce linie lotnicze, siedziała już ona w wygodnym autokarze. Wydała majątek na przejazd trasy, ale wierzyła, że artefakty, jakie znajdzie po rozszyfrowaniu do końca treści legendy, pozwolą jej nie wracać do pracy na czeskim uniwersytecie i do końca życia cieszyć się będzie bogactwem, śmiejąc się z Lary i Kurtisa, mając co wspominać na starość. Tymczasem znudzona długą trasą Athanasia myślała o Kurtisie. Wyrzuciła go z mieszkania za nieróbstwo, a kiedy wrócił z pomysłem na pracę, nie przyjęła go z powrotem. Widziała Larę, troszkę zazdrościła jej tej energii, tej niezależności i odwagi. Ruda była sprytna, ale brakowało jej pewności siebie. Chyba trochę przerosło ją złamanie prawa w Polsce i tak dalekie posunięcia. Siedząc w niewygodnym autokarze zastanawiała się nad swoim dotychczasowym, dosyć spokojnym życiem. Nie brakowało jej go, ale postanowiła, że wykroczenie w Polsce było jej ostatnim tak poważnym przestępstwem, chciała już znaleźć się w muzeum ze wszystkimi artefaktami i w zamian za nie otrzymać teczkę pełną pieniędzy. Oglądała błyszczący na palcu pierścień z podziwem. Poza tym czuła lekką zazdrość wobec Lary. Już nawet nie o tę pewność siebie, ale o jej bogactwo i samego Kurtisa. A zazdrość ta była wredną suką. I w taką osobę powoli zmieniała się ruda. Przekonana o tym, że Croft nie doleci do Turcji, wcześniej złapie ją polska ambasada, już cieszyła się sukcesem.

                W pomieszczeniu brakowało krzeseł, toteż Trent postanowił stanąć na końcu długiej kolejki. W rękach ściskał katalog i przeglądał interesujące oferty. Chorwacja, Tunezja, Grecja…

- W czym mogę pomóc? – Zapytała młoda kobieta, szeroko uśmiechając się do przystojnego mężczyzny o niebieskich oczach. Kurtis odwrócił wzrok od katalogu i podszedł do biurka. Jego oczy najpierw zatrzymały się na sporym dekolcie, dopiero potem poszybowały w górę i spojrzały w oczy dziewczyny.

- Eee… - Bąknął Trent. Przez chwilę kompletnie zapomniał, po co przyszedł do biura podróży.

- Tak?

- Interesuje mnie wyjazd do Turcji. Chodzi mi o wycieczkę najlepiej w okolicę miasta Alanya. Tam podobno znajduje się jakaś twierdza…

- Chodzi panu o zamek Alanya Kalesi. To największa atrakcja turystyczna tego regionu. Jadąc z nami do Turcji nasze biuro oferuje dodatkową, dla chętnych wycieczkę fakultatywną właśnie do tego miasta i tej twierdzy. – Odpowiedziała dziewczyna, uśmiechając się jeszcze szerzej.

- Kiedy najbliższy wylot?

- To nie takie proste, proszę pana. Mogę dokonać rezerwacji, ale zapewne pragnie się pan przyszykować do wycieczki, proponuję termin za dwa tygodnie…

- Chcę jechać już dziś.

- Rozumiem, że interesują pana oferty last minutes? – Zapytała. Kurtis nie potrafił skupić się na jej słowach. Przytaknął tylko i przegryzł wargę. Dziewczyna dostrzegła jego wzrok i zamrugała do niego uwodzicielsko. Chrząknęła, przywracając Kurta na ziemię, odrywając jego męskie spojrzenie od swoich piersi, delikatnie oblizując usta.

-  Muszę wyjechać najpóźniej jutro. Zależy mi na czasie.

- Może chcesz porozmawiać o tej wycieczce w gabinecie właścicielki? – Zapytała, ściszając głos i kiwając głową w stronę eleganckich drzwi. Kurtis rozejrzał się, biuro było opustoszałe. Kiwnął przytakująco głową. „A niby dlaczego nie…?” – pomyślał, a w jego oczach można było dostrzec nutkę porywczości połączonej z pewnością siebie. Jego tętno przyspieszyło, gdy zobaczył, jak młoda dziewczyna wstaje delikatnie ze swojego fotela, a jej czarna spódnica pozwala mu obejrzeć jej niesamowite, zgrabne nogi, w szczególności pierwszorzędne uda, kształtne pośladki… Podeszła do okien i opuściła rolety, na drzwiach zawiesiła kartkę, oznaczającą przerwę w pracy. Przekręciła klucz w drzwiach wejściowych. Podeszła do Kurta i agresywnie szarpnęła jego dłoń, prowadząc go w stronę gabinetu szefowej.

Na pierwszy rzut oka biurko wydawało się być solidne, dębowe. Kurtis zamierzał sprawdzić jego wytrzymałość i, łapiąc dziewczynę za biodra, usadowił ją na blacie. Nogi seksownej nieznajomej oplotły głośno oddychającego mężczyznę w pasie. Dziewczyna czuła, jak delikatny prąd przeszywa jej ciało od czubka głowy po końcówki palców u stóp. Jęknęła głośno, wyginając się w łuk i uwydatniając swój biust. Nie myślała o niczym, poddała się kompletnie temu, co działo się w tym momencie. Trent był fantastycznym kochankiem, nie zamierzał bawić się w żadne gry wstępne, bez zawahania ściągnął z towarzyszki najpierw białą koszuleczkę… Nieznajoma nie była mu dłużna, odwdzięczając się mu tym samym, z prędkością światła pozbawiła go koszulki. Co chwilę wbijała paznokcie w jego plecy, co tylko potęgowało podniecenie. Instynktownie zeszła z biurka i rozpięła najpierw pasek, następnie rozporek jego spodni. Szybkim szarpnięciem opuściła w dół jego bokserki. Pochyliła się, by po chwili doprowadzić mężczyznę do zupełnego szaleństwa. Po jego przyspieszonym oddechu i cichych westchnięciach stwierdziła, że jest już gotowy, więc wstała i z powrotem usiadła na blacie biurka. Trent przejął inicjatywę, zrzucając z niej najpierw elegancką spódnicę, następnie koronkowe majteczki. Poczuła delikatne pchnięcie. Cicho jęknęła, by po chwili krzyczeć z rozkoszy. Biurko z każdym pchnięciem drżało coraz bardziej. Nieznajoma zamknęła oczy i napięła wszystkie mięśnie, biorąc głęboki oddech. Poczuła niesamowitą rozkosz rozchodzącą się po jej nagim ciele. Kurt patrzył na nią z uśmiechem pełnym niepokorności i wyniosłości. Jej dreszcze, które czuł na swoim ciele, doprowadziły go do szczytowania. Gabinet przeszywała cisza, którą zakłócały tylko dwa, powoli zwalniające oddechy.

- Możesz lecieć już dziś, jeśli ci się tak śpieszy…  Eee…

- Kurtis. – Powiedział mężczyzna, zapinając pasek swoich spodni. Nagle w pomieszczeniu rozniósł się dźwięk przekręcanych w zamku kluczy, drzwi gabinetu otworzyły się, a w progu stanęła starsza kobieta. Z poważnym wyrazem twarzy spojrzała najpierw na swoją podwładną, następnie na Kurtisa.

- Susanna, Co tu się dzie…

- Kupuję tę wycieczkę. Zarezerwujesz mi bilety? – Zapytał Trent, nie zwracając uwagi na wejście szefowej. Nieznajoma uśmiechnęła się i ręką wskazała mu drogę z w stronę biura, następnie wyszła, zamykając za sobą drzwi. Starsza pani podeszła do biurka i chwyciła do ręki stos pogniecionych dokumentów, większość z nich leżała na ziemi. Zdziwiona pozbierała je, następnie zdezorientowana usiadła na swoim fotelu.

Kiedy Lara meldowała się w tureckim hotelu, Kurtis siedział już w taksówce, ściskając w dłoni bilet na samolot do Turcji. Na lotnisku miał się spotkać z grupą turystów, która towarzyszyć mu miała w podróży. Nie miał zamiaru się z nikim solidaryzować. Dopiero teraz zaczęło dochodzić do niego, co zrobił. Był mężczyzną, na dodatek tymczasowo wolnym, co uspokajało jego sumienie.

- Daj spokój, Lara wcale nie musi wiedzieć o tym drobnym incydencie… - Szepnął sam do siebie. Taksówkarz spojrzał zaciekawiony w lusterko.

- Słucham?

- Jedź szybciej, spóźnię się na samolot.

CDN