Rozdział pierwszy

 Niebieska Legenda

Miała paskudny katar. Pociągnęła kilka razy nosem i upiła łyk herbaty. Spojrzała na dwóch przyjaciół, którzy nie mogli nadziwić się nowym znaleziskiem.

- Różdżka Kirke… - mruknął Alister, przeglądając jeden z historycznych przewodników po mitologii greckiej. Był tak podniecony artefaktem, że Lara - obserwując go uważnie - mogłaby podejrzewać, iż zaraz z gorąca zaparują mu okulary.

- Ano właśnie. Zamierzam ją oddać do muzeum.

- I o to tyle szumu? Przez jeden kijek zgubiłaś plecak i o mało nie zostałaś zamordowana przez tych barbarzyńców? – zapytał czarnoskóry przyjaciel, siedząc obok na obrotowym krześle. Widać, że martwił się o kobietę. Przy każdym jej wyjeździe tylko udawał, że jej trudne wyprawy go ani odrobinę nie ruszały, ale w rzeczywistości, gdy tylko wracała, zawsze zbierało mu się na moralizatorskie gadanie.

- Nie, Zip. To nie barbarzyńcy. To złodzieje. Jeden z nich zbiegł z więzienia. Szukali Różdżki. Znaleźli, a ja im ją ukradłam. Zostawiłam plecak na ziemi, ale Major mnie zauważył i zaczęłam uciekać. Potem już nie mogłam się wrócić. 

- Złodzieje, barbarzyńcy… jaka to różnica? Zwykli mordercy.

- Złodzieje kradną. Mordercy mordują – powiedziała spokojnie Lara, znów upijając łyk ciepłego napoju. W rozmowę wtrącił się Alister.

- A barbarzyńcy to niecywilizowani i okrutni ludzie o prymitywnych odruchach. W starożytnej Grecji miano to zyskiwał każdy cudzoziemiec.

- Nieważne, mądralo! – sarknął Zip. – To tylko głupi kij.

- Ten kij jest bardziej drogocenny niż cały twój elektroniczny gabinet. Muzeum może zapłacić za to nawet  miliony… - mężczyzna w okularach wziął do ręki cienką, niedługą laskę, która leżała na stoliku. Różdżka, jaką Lara wykradła Majorowi i jego dwóm kumplom, elegancko prezentowała się w dłoniach. Bogato zdobiona, grawerowana szczerym złotem…

Lara nie miała zamiaru słuchać przekomarzań chłopaków, i mimo że była zmęczona, o wiele bardziej męczące było dla niej uspokajanie ich. Wtedy jeszcze bardziej rozpalała w nich ogień pasji do walk słownych. Postanowiła sprytnie uniknąć słuchania paplaniny tej dwójki.

- Jeszcze dziś zawiozę ją do muzeum – mruknęła tak, by grać obojętną, ale i zwrócić na siebie ich uwagę, przy okazji zmieniając temat.

- Nie jesteś zmęczona? Dopiero wróciłaś z Itaki… a właśnie. Jak uciekłaś z zamkowego labiryntu?

- Wyskoczyłam z okna – powiedziała Lara, odłożyła kubek i zabrała Alisterowi Różdżkę, wstając od razu z kanapy. – Nie jestem zmęczona – dodała, po czym udała się w stronę wyjścia z rezydencji.

- Wariatka – stwierdził Zip. Alister z niezadowoloną miną musiał przyznać mu rację.

- Proszę wejść. – młoda kobieta za biurkiem zaprosiła gościa, zapisując w dzienniku jakąś adnotację. Pukanie do drzwi ustało. Do gabinetu weszła Lara, trzymając w dłoni Różdżkę. Podeszła do biurka, podała dłoń kobiecie, by po chwili usiąść na fotelu naprzeciwko niej. Uwielbiała ten gabinet. Otoczony był malowanymi na brąz ścianami, przy których stare książki i z dawna zapomniane, ale dobrze zachowane artefakty zapełniały regały meblościanki. Dodatkowo, gdzie tylko rzuciło się okiem, można było podziwiać obrazy słynnych malarzy czy poroża dzikich zwierząt. Lara wciągnęła powietrze nosem, zaciągając się głęboko zapachem staroci, lecz ku jej rozczarowaniu nic nie poczuła. Fakt, może i pomieszczenie przypominało gustowną rupieciarnię, lecz ekipa konserwująca nie pozwoliła ani drobince kurzu osiąść się na drewnianych półkach.

- Nie spodziewałam się tak szybkiego powrotu naszej najlepszej archeolog.

- Przepraszam za najście, doktor Nevis, ale moja podróż z Itaki właśnie dobiegła końca. Mam tu wyjątkowy eksponat, który należy poddać jak najszybciej procesom konserwacji. – Lara położyła na biurku pani mecenas sztuki niewielki przedmiot. Nie lubiła długich wstępów. Wielu zazdrościło jej sztuki mówienia wprost. Zawsze była konkretna, czasem nawet do przesady.

- Czy to jest to, o czym myślę? – zapytała starsza kobieta, poprawiając okulary na nosie i delikatnie biorąc do rąk połyskujący złotem artefakt.

- Różdżka Kirke. Odnaleziona w zamkowym labiryncie utworzonym za czasów Cesarstwa Bizantyjskiego, na terenie Itaki. Według greckiej mitologii Kirke była wróżbitką, a za pomocą swojej Różdżki zmieniała ludzi w świnie.

- Widzę, że zdobyłaś niepowtarzalnie cenny skarb, który wkrótce stanie się kolejnym eksponatem naszego muzeum. Poczekaj, pójdę po dokumenty wprowadzające. – Starsza kobieta odłożyła Różdżkę, powoli wstała z wielkiego, ogromnego fotela i powolnym krokiem wyszła z gabinetu. Lara wzięła do rąk przyszły eksponat. Dopiero teraz miała szansę przyjrzeć mu się z bliska, na spokojnie, wcześniej przesadnie spieszyła się do domu zmęczona podróżą i przygodą w labiryncie. Rękojeść, za którą pewnie trzymała Kirke, rzucając kolejne uroki, obracała się w dłoni w taki sposób, że gdyby szarpnąć mocniej, można by ją wykręcić albo uszkodzić. Croft odłożyła ją na stół.

- Nie – mruknęła do siebie półszeptem. - To absurd - a jednak kusiło ją znalezisko. Po chwili znów wzięła Różdżkę do ręki. Jeszcze raz pokręciła złotą rękojeścią.

Przestała.

I znów pokręciła.

Kręciła nią wciąż w jednym kierunku, odnosząc wrażenie, iż jakiś wewnętrzny gwint odkręca część rękojeści. Kobieta nie przestawała obracać nią, nagle zauważając, że górną część detalu można odczepić od dolnej.

Szarpnęła.

Ze środka wyleciał stary zwitek pergaminu. Croft zdziwiona obejrzała dwie części Różdżki. W tym samym czasie usłyszała kroki przed gabinetem pani Nevis. Natychmiast złożyła z powrotem przedmiot, a pożółkłą, starą kartkę schowała ostrożnie do kieszeni. W tym samym momencie drzwi gabinetu otworzyły się. Mecenas sztuki usiadła za biurkiem i podała Larze dokumenty.

- Wiesz, jak je wypełnić, Laro… - powiedziała kobieta, przysuwając do Lary długopis. Croft chwyciła pisak. Spojrzała na niego, następnie na Różdżkę, którą trzymała w drugiej ręce. Wahała się tylko przez ułamek sekundy. Nagle odłożyła długopis i wstała z krzesła.

- Rozmyśliłam się.

- Ale… - doktor Nevis chciała coś jeszcze dodać, jednak Lara nie pozwoliła jej dokończyć zdania. Uśmiechnęła się, szybko wsunęła Różdżkę do torby i podała dłoń starszej pani, która nawet nie zdążyła usiąść. Kobieta stała jeszcze chwilę za swoim biurkiem oszołomiona zachowaniem znajomej. Po minucie otrząsnęła się i uśmiechnęła do samej siebie. Wizyty tak cenionej gwiazdy zawsze są opłacalne, nie ważne z czym przychodziła. Doktor Nevis spojrzała na blat i zauważyła wciąż nawijającą się taśmę na małym dyktafonie.

- Lady Croft! Cała przyjemność po mojej stronie!

Nie zatrzymywała się, choć dobrze widziała, jak młody mężczyzna w garniturze stał nieopodal schodów prowadzących do wyjścia. Szła szybkim tempem, nawet nie patrząc na chłopaka, który, gdy tylko kobieta go wyminęła, ruszył za nią równie szybkim krokiem.

- Lady Croft, niech pani poczeka!

Lara wykonała jego polecenie i rzuciła mu jedno, wybrane z katalogu swoich obojętnych spojrzeń.

- Byle szybko.

- Czy to prawda, że dopiero co wróciła pani ze swojej najniebezpieczniejszej wyprawy w Itace? Podobno była ona trudniejsza od misji w Strahov po uniewinnieniu pani nazwiska za morderstwo…

- Do rzeczy.

- Jak może ocenić pani trudność zadania w skali jeden do dziesięć i co pani tym razem ze sobą przywiozła?

Lara spojrzała na niego, po chwili klepiąc go po ramieniu, jakby z rozczuleniem. Mężczyzna przyglądał jej się dłuższą chwilę, by za moment leżeć przewrócony na ziemi. Croft ściskała w dłoni niewielki, czarny przedmiot. Dyktafon. Gdy mężczyzna patrzył na nią z przerażeniem, ale i podziwem, zrzuciła sprzęt na ziemię i nadepnęła go.

- Nie było trudniejszej misji niż Strahov, choć ty i tak gówno pewnie wiesz na jej temat. Jak i na każdy inny zapewne. Przyjaciele z ciebie zakpili, wysyłając cię do mnie, szary podlotku w tym waszym nędznym, dziennikarskim półświatku. Ja nie udzielam wywiadów.

Odwróciła się na pięcie i wyszła z budynku. Była pewna, że jej znalezisko prędzej czy później wywoła sensację w mass-mediach. Redaktorzy i dziennikarze uwielbiali jej przygody, czytelnicy kolorowych czasopism z zapartym tchem czytali o jej podróżach, wrażeniach i przy okazji wszystkich plotkach. Z kim sypia, z kim się spotyka. Podobno nawet widziano ją pijaną w najdroższym klubie Londynu… to dlatego Lara nigdy nie udzieliła żadnego wywiadu. Ci, którzy mieli trochę oleju w głowie, widząc jej wyretuszowaną twarz na okładce i kolejny, ekstrawagancki napis w nagłówku dobrze będą wiedzieć, że to kpina. Prawdziwa Croft nigdy, przenigdy nie opowiedziała nic żadnemu redaktorowi. Tym bardziej była zdziwiona, skąd młody chłopak wiedział, że przez ostatnie tygodnie podróżowała po Itace. Pewnie ktoś widział ją gdzieś, zrobił zdjęcie… nienawidziła sławy i tego, jak wieści o niej rozchodzą się w tempie szybszym od prędkości światła. Dodatkowo drażniła ją myśl, że doktor Nevis sama też miała długi język. Niedługo wszyscy będą wiedzieć o Różdżce... - dedukowała z doświadczenia.

- Chyba mam przywidzenia… - westchnął Alister, kiedy zobaczył przez okno rezydencji, jak Lara, ściskając w dłoni artefakt, majestatycznym krokiem zmierzała do drzwi frontowych. Zaraz potem zszedł po schodach i przywitał przyjaciółkę w progu. – Nie oddałaś jej?

- Nie.

- Ale czemu?

- Odwidziało mi się – mruknęła dziewczyna. – Za pięć minut chcę cię widzieć w bibliotece.

- To kolejna afera w twojej kartotece. Dopisujesz strony swojej biografii, a ludzie tylko czekają na takie zagadki. Oglądałaś Sherlocka Holmesa na BBC? Nie chcę, żebyś skończyła tak samo, gdy załatwił go Moriarty.
- Przesadzasz.
- Rób co chcesz, to przecież twoja laska. Na twoim miejscu jednak oddałbym ją, muzeum mogłoby ją zabezpieczyć, wycenić, zakonserwować czy coś tam jeszcze… - stwierdził Zip. Alister przytaknął, gdy Lara siedziała na obrotowym krześle za biurkiem biblioteki. Kręcąc się dookoła własnej osi, ściskała w dłoni Różdżkę.

- Odkręć – wydała proste polecenie. Czarnoskóry chyba jednak nie zrozumiał.

- Co?

- Normalnie. W lewo albo w prawo obracasz część górną albo dolną. – po jej słowach Zip niepewnie zaczął przekręcać Różdżkę, jak robiła to kobieta jeszcze kilkadziesiąt minut temu. Nagle kij podzielił się na dwie odrębne części, a z jego środka znów wystawała kartka starego, pożółkłego pergaminu.

- Ale numer! – krzyknął i rozwinął papier, by spojrzeć na zapisaną na nim treść. - Tam coś pisze! – zauważył odkrywczo. Alister westchnął, natychmiast znów poprawiając przyjaciela.

- Jest napisane.

- Na co czekasz? Zapoznaj nas z tekstem, dyskutancie. – mruknęła zniecierpliwiona Lara. Okularnik odebrał Zipowi pergamin i przytaknął. Już wziął głębszy wdech, by zacząć czytać, jednak zawahał się tylko i przełknął ślinę.

- Nie znam tego języka. Dajcie mi chwilę, muszę to rozpracować.

Alister wstał i udał się do biblioteki. Lara spojrzała na Zipa, a on uśmiechnął się do niej przyjaźnie.

- Nowa przygoda, co?

Kobieta nie odpowiedziała, lecz potwierdziła słowa przyjaciela skinieniem głowy, również odwzajemniając uśmiech.

Wiara twa diamentem niech będzie od dzisiaj.

Ty, któryś nad treścią gawęd wisiał mądrze.

Legend drzwi zwycięstwa ten tylko otworzy,

Co punkt Ceresu do Flory w ziemską włoży kulę.

Złota nie przyniesie, srebra nie daruje,

Ale horrendalną ludzi oczaruje władzą.

Śmiertelności kajdany i łańcuch niewoli

Zerwie wnet ten, co trefnych kości nie dotyka.

Pierwszy w garść cenny narzuca się wymiernik,

Znajdą go więc stratedzy silni, wierni gwiazdom.

Śród morza i chrztu janowego wysoko małej w kąty

Bliskojamskie męczeńskiej córy wodza ksiąg świątyń.

Drugi jest winy wyznacznikiem sądnym,

Szalę ma nieba półkuli południowej,

Gdzie Wenus sądzi, gdzie marmur turecki.

Gdy źle obciąży - na wieczność przepadnie.

Trzecie to próżnia na Świętej Ziemi

'Czy nic może być czymś?'- pytali starożytni.

Wielką Noc wskazuje, tym się nie podzielisz.

Za mlekiem spojrzysz - dom chleba jest pusty!

Czwarty regularny w kole, na kraj Copernicus

W kamieniu i cegle Maius Collegium,

Na portal przy wodzie patrz, gdy za dnia Selene

Poświeci ścienny kamień królewskiej sztuki.

Piąty podwójny obliczacz w nieskończoność pędzi,

Doprowadza do śmierci nie tylko poprzez sole.

W monotlenku diwodoru pływa ten wymiernik,

Gdzie o skarby pirackiej Pamfilii wielki Allach dba.

Szósty bada rozmiar drogi, nawigację prości

W podwodnym królestwie Cejlonu, Lakdiva.

Całości nie uniesiesz i strzeż się chytrości.

Monstrum nie tknie ascetów, co się kłonią bogom.

Siódmy instrument drewnianym fletem okularu

Zbliża do rozwiązania legendy niebieskiej.

Kto wespnie się na piedestał świata na niebiosach?

Kontrast nisko koła na zewnątrz, w czarnym rowie.

Ósmy jako najstarsza ikona energii

Przyciąga pięknem oko, przyciąga i włosy

I w Liao Ning wydobyta, Scorpius oznaczona

Przy czarnej twierdzy przyszłości zbyt bliska.

Tak oto mając osiem nawigacyj

Idź w przody, dzieląc tarcze naczyń złotych.

Niech strzegą się ci, co władzy chcą dla siebie,

Ich pochowa przy sobie astrofizyki demiurg.

Całością spal i ciesz się władzą, lecz rozsądnie

Bo koniec świata nadejdzie, pochłonie go wieczność.

Alister zdjął okulary… czytał tłumaczenie powoli, dokładnie, co jakiś czas odrywając wzrok od kartki i patrząc na Larę i Zipa. Głos miał poważny. Lara wiedziała, co myślał przyjaciel. Różdżka Kirke nie była trudnym zadaniem, ale dziewczyna dopiero co wróciła z podróży, gubiąc plecak i o mało nie dając się zastrzelić. Przydałby się jej odpoczynek, poza tym… legenda brzmiała dość groźnie.

- Zajebiście! – uśmiechnął się Zip pod nosem, nawet nie zwracając uwagi na poważny nastrój wprowadzony przez treść tłumaczenia. – Kolejna przygoda!

- Marna zachęta. – odparł Alister, szybko gasząc zapał przyjaciela. Lara siedziała na krześle i milczała. Widać, że wciąż przerabiała w pamięci dopiero co usłyszane słowa. – Dlatego trzeba ukryć tę kartkę. Jeżeli ktoś odważy się rozpocząć poszukiwanie wymienionych ośmiu instrumentów, może przejąć kontrolę nad światem i wykorzystać go przeciwko ludzkości. Prawda, Laro? Przerabialiśmy to już ze Scionem, Trójkątem Czasu, Puszką Pandory… naprawdę, czy potrzebujemy kolejnego kopniaka w dupę, żeby dostać nauczkę?

Dziewczyna wciąż siedziała w ciszy. Dłoń opierała o oparcie krzesła, na ręce natomiast wspierała swój podbródek. Wyglądała tak, jak gdyby nadal trawiła tajemniczy przekaz.

- Ale przecież można odnaleźć te artefakty…

- Słyszałeś ostatnie wersy? Uważałeś dokładnie?

- Można też zdobyć trochę złota…

- Laro… - zwrócił się Fletcher do kobiety, poprawiając okulary na nosie. Czuł, że dyskusja z Zipem jest jak walka z wiatrakami. Daremna. – Wiesz, że na każdym kroku ktoś śledzi twoje ruchy. Zaraz w wiadomościach powiedzą, że nie oddałaś Różdżki. Jeżeli ktoś dowie się o legendzie albo, co gorsza, wie o niej ten Major, czego nie możesz wykluczyć, wyjdzie z tego wiele nieszczęść. Zniszczmy ten papier.

- Alister ma rację. Z jednej strony to tylko zaplątana gawęda, nie wiadomo nawet czy prawdziwa. Jednak gdy założymy jej prawdomówność, rozwikłanie jej gwarantuje władzę i wieczną potęgę. Dobrze pamiętam, co się działo, kiedy do gry o artefakt wchodzili ludzie pragnący przewagi nad światem. Nie mam ochoty teraz się w to mieszać. Alister, ukryj Różdżkę i legendę. Jutro rano bliżej się temu przyjrzę.

Gdy tylko Alister przytaknął, dziewczyna wyszła z biblioteki.

- Wstawaj, kaleki mężczyzno! Śniadanie na stole!

- Tak, tak. Jasne. – mruknął i przewrócił się na drugi bok. Z pokoju obok dochodziły go krzyki rudowłosej gospodyni.

- Chodź! Nie chcę jeść sama.

- Zaraz! – odpowiedział i podciągnął kołdrę aż na głowę. Po chwili usłyszał skrzypienie drzwi i kroki. Dziewczyna weszła do pokoju.

- Śmierdzi tu jak w gorzelni!

Podeszła do okna i podciągnęła rolety, otwierając również okno na oścież. Jasne słońce zaświeciło przez szybę, mężczyzna krzyknął i natychmiast nałożył sobie poduszkę na głowę.

- Wstawaj! Już jedenasta!

- No i? – zapytał. Dziewczyna nie chciała się jeszcze raz powtarzać. Wyszła z pokoju, by po krótkim czasie wrócić z garnkiem zimnej wody. Bez zastanowienia opróżniła jego zawartość nad łóżkiem. Ciemnowłosy, przystojny mężczyzna zerwał się z łóżka, krzycząc jeszcze głośniej. Popatrzył na swoją dziewczynę nienawistnym wzrokiem, po czym cały mokry, już bez słowa udał się w stronę łazienki. Ostatnie poranki też nosiły za sobą podobne kłótnie.

CDN