Rozdział jedenasty

Zanikanie.

Wyglądał wtedy, jakby nie wiedział co zrobić. Niby przygoda się skończyła, ale jak bardzo nie po jego myśli? To on miał pomścić ojca, to on miała przelać krew alchemika… Obserwował ją, jak stała wyprostowana i dumna kilka metrów dalej. Patrzyła chłodno, czekając, przekonując siebie, by nacisnąć spust wymierzonego Vipera.  Kurtis też czekał.

Nie zamykał powiek ani nic z tych rzeczy. Do takich sytuacji najwyraźniej przygotowywał go legion.

Głośne kliknięcie. I nic więcej, poza wzruszeniem jej ramion, gdy odrzuciła broń gdzieś obok.

– To wszystko? – krzyknął wtedy. Lara odwróciła twarz.

– Szczęściarz – powiedziała cicho, ruszając w stronę wyjścia i zostawiając go zupełnie samego. Tak go pamiętała; to tak się poznali.

Przenikanie.

– O Boże! – krzyczała, zwracając uwagę wszystkich. Kurtis też dziwnie wtedy spojrzał, pamiętała. – Kochanie, zabierz mnie stąd!

– Co?

Miała minę psa, któremu ktoś odcinał właśnie ogon. Trzymała się za brzuch, drżąc w spazmach i uginając pod sobą nogi. Jej oddech niespokojnie przyspieszył, gdy krzyknęła raz jeszcze, trochę głośniej, do obok stojącego strażnika:

– Niech nas pan wypuści!

– Nie mogę, bramy są otwierane tylko, gdy grupy turystyczne wchodzą i wychodzą – złapał się za głowę i, zmieszany, przeczesał krótkie włosy.

– Daj spokój, koleś! Moja żona… ona… rodzi!

Strażnik szybko sięgnął po klucze. Nikt ich dalej nie wyprowadził do wyjścia, więc mogli łatwo przedostać się przez jedne drzwi, drugie, trzecie i do podziemi twierdzy.

– Moja żona jest w ciąży! – krzyczał Kurtis, dopóki nie wmieszali się w tłum, nie zniknęli za rogiem, nie przeszli przez jedne, drugie i trzecie drzwi, aż do podziemi twierdzy.

– Mogłaś mnie uprzedzić, zanim zaczęłaś krzyczeć. – Usłyszała wtedy i znów wzruszyła ramionami.

– Tak było dobrze. Realistycznie udajesz pajaca.

Zmieszał się wtedy. Czy zastanawiał się, po co zgadzał się na współpracę? I czy… zrobiłby to ponownie?

Zanikanie.

– Lara… jesteś wreszcie… – szepnął. Powoli zbliżył swoją twarz do jej twarzy, namiętnie pocałował jej drżące ze zdenerwowania usta.

Objął ją dłońmi w pasie, a ona dotknęła chłodną dłonią jego policzka. Co ty wyprawiasz! Nie całuj go! Tu gdzieś jest ta blond-psychopatka! – krzyczał rozum, ale, o dziwo, coś dziwnego, ciepłego w sercu nie pozwoliło jej przerwać. Zatapiała się w pocałunkach, nie odsuwała mężczyzny od siebie, spodobał jej się ten niespodziewany, ale czuły gest. Zamknęła oczy.

Nikt jej jeszcze nie całował jak on. Trent wiedział, co robi. Aż za dobrze.

Pchnął ją na kratę jednej z cel, po czym przywarł do niej całym ciałem.

– Nie tak ostro. To chyba nie jest dobra… – mruknęła ironicznie, na krótko odrywając się od jego ust i powracając do rzeczywistości. Nie dokończyła zdania, nie mogła, bo Kurtis odciągnął ją na moment od krat.

A Jarmilia-Irina-Zuzana czy jak jej tam szarpnęła za dźwignię.

– Jesteś... – I jego szept taki…

Migawka.

– Jesteś paskudną suką, Croft. Zasłużyłaś sobie, by ktoś cię nauczył pokory.

– Nie zostawiaj mnie tu! Stąd nie ma ucieczki! Proszę, Kurtis! Błagam… – Jej głos zadrżał.

Ostatnie słowa wypowiadała już szeptem. Nie poznawała własnego tonu głosu. Błagać? Nigdy wcześniej nie musiała nikogo o nic prosić, teraz czuła, że jest zdana tylko na łaskę kogoś, kto oddalał się od jej celi coraz bardziej.

Powiało chłodem.

Słyszała jakąś melodię, chociaż dookoła panowała grobowa cisza.

Jestem na wyspie, na zatłoczonym skrzyżowaniu. Nie mogę iść naprzód, nie mogę się cofnąć. Nie widzę przyszłości, ucieka przede mną. Widzę tylko ogon żarzącego się światła… Cóż, serce, które cierpi to serce, które bije. Czy słyszysz perkusistę zwalniającego grę? Jeden krok bliżej, żeby wiedzieć… Jeden krok bliżej, żeby wiedzieć…

Seria przesuwających się szybko obrazów.

– Przepraszam, to była jej wina… Wróciłem tu specjalnie dla ciebie, nie rób mi tego, proszę… no dalej maleńka... – szeptał raz po raz. Patrzył na swój zegarek, mierząc tętno, gdy odpływała, gdy ledwo widziała, gdy słyszała, jak brał wdech, jak prosił, jak coś tam jeszcze, czego robić nie powinien i jak i dlaczego wrócił… Po co, gdy chłód był tak dobry?

Widziała jak przez mgłę łzy w oczach i na policzkach.

Zaufać? Jemu?

Czy kiedykolwiek mogła mu ufać?

– Nie masz pojęcia, jak bardzo cię nienawidzę.

Wystraszyła się ciemności. Od tamtej pory tylko w niej tkwiła, unikając światła, unikając bólu. Unikając życia.

Wdarł się do niego, odsłonił rolety, wyciągnął ją z domu na spacer, a gdy zasłoniła oczy, ubrał jej okulary. Nie na tyle ciemne, by przywykała. Nie na tyle jasne, by sprawiać ból.

…

– Kim właściwie jesteś? – zapytała.

Dopiero teraz zauważyła, że znała go od dawna, a tak naprawdę nic o nim nie wiedziała. Nie mówił o sobie zbyt wiele i nigdy nie był wylewny. Nawet wtedy zamyślił się nad odpowiedzią dłużej.

– Nikim – powiedział skromnie i opuścił głowę w dół. – Nikim ważnym.

– Dzięki tobie widzę.

– Dzięki mnie nie widziałaś.

Patrzył na nią smutnie, a ona udawała, że to nic. Wspomnienia nie bolą po czasie.

– To nieprawda – przełknęła ślinę. – Nie jesteś nikim. – Mocno ścisnęła jego dłoń, splatając swoje palce z jego palcami.

Znów szybko mijające obrazy. Jak przyspieszone sceny filmu, podczas jego przewijania.

– Taaak… – wyszeptała, leżąc bezbronnie na biurku. Chciała krzyczeć, gdy poruszał się w niej coraz mocniej, szybciej. Odpowiadała mu energicznymi ruchami bioder, cicho jęczała, wyczekując szczytu.

Strzał.

– Cofnij się…  A teraz wycofaj też swoich znajomych – warknął groźnie, przeładowując pistolet.

Major stał przed nim wyprostowany, nawet nie jęknął, chociaż z jego ramienia zaczęła sączyć się krew. Można by stwierdzić, że to tani film sensacyjny, a farba zaraz zmyje się z dobrze udającego aktora. Nic bardziej mylnego. Choć ranny, pochwycił i ją, ustawiając przed sobą.

– Strzelaj! – jej krzyk.

I jego brak zawahania. Odłożył broń, pozwalając Majorowi uciec. Odetchnął z ulgą dopiero, gdy złapał Larę w ramiona. Co wtedy czuł, gdy go odepchnęła?

– Przez ciebie nam zwiał!

Więc zniknął.

Rudowłosa kobieta w jeansach, białej koszulce i czarnej chustce zawiązanej na szyi, mocno przylegała do ściany. W łazience czy kuchni? Lara nie pamiętała.

Rudowłosa opierała się teraz o krawędź biurka w jej bibliotece. Wiła się z rozkoszy, gdy Kurtis całował jej rozpalone usta, a ona wtulała się w jego silne ramiona. Paznokciami wbijała się w jego plecy. Pewnie chciała być jak najbliżej, jak najmocniej. Pewnie czuła go obok, przy sobie. W sobie. Krzyczała, unosząc się w górę i opadając.

           

Ciemność.

Cisza.

Powoli zwalniający oddech.

Lara otworzyła oczy. Rozejrzała się, ale w jej pokoju panowały grobowe ciemności. Zimną dłonią dotknęła czoła, po czym stwierdziła, że jest gorące. Zadrżała. Natychmiast wstała z łóżka i zamknęła otwarte na oścież okno. Spojrzała przez szybę w gwiazdy i chciała uśmiechnąć się do siebie, ale nie potrafiła. Seria obrazów, jakie widziała w śnie, zdenerwowały ją.

Przeszłość nieuchronnie wróciła.

– Kurtis… – szepnęła, chociaż sama nie wiedziała, w jakim celu to zrobiła. Wróciła do łóżka, ale nie chciała zasnąć.

Mimo wszystko zamknęła oczy.

            …

– Kochasz mnie? – zapytał, stojąc od niej tyłem. Patrzył w okno, podziwiając zachód słońca rozświetlający pomarańczową łuną blasku nudne ulice Frankfurtu, nie chcąc spoglądać na delikatne oblicze kobiety. Jak gdyby bał się prawdy, jaką mógłby usłyszeć.

– Nie wiem – odpowiedziała.

– Jak to nie wiesz? Powinnaś wiedzieć – stwierdził. Odwrócił twarz od okna, zerkając spokojnie na nią. Dotknął czule jej dłoni, zaraz pochwycił całą w swoją rękę. Uśmiechnął się ciepło. Uwielbiała, gdy tak robił.

– Nie… – powiedziała półgłosem. Ziewnęła przeciągle i znów otworzyła oczy.

Nastał poranek.