Rozdział dziesiąty

„Tequila”

Przedzierał się przez tłumy i wcale nie czuł się zmęczony. Miał wrażenie, że pod dachem jednego ze straganów znów ujrzał znajomą postać. Stała obok starszej muzułmanki, mówiła coś do niej. Ruszył w jej kierunku, głośno oddychając. Widział, jak dziewczyna przykrywa czarną chustą twarz. Widział jej rude włosy rozwiewane przez lekki powiew delikatnego wiatru. Zbliżał się do niej coraz bardziej. Widział jej usta, które mówią coś w języku arabskim, widział jej dłoń, która sięgnęła po szklankę wody, jaką podała jej kobieta w czadorze. Chciał ją zaskoczyć, ale nagle zobaczył jej wzrok na sobie. Athanasia spojrzała na zbliżającego się Kurtisa, a w jej spojrzeniu przez ułamek sekundy zdało się zobaczysz zszokowanie przemieszane ze strachem. Szklanka wody wypadła jej z rąk, dziewczyna natychmiast rozpoczęła ucieczkę. Wbiegła w wąską uliczkę, jednak Kurtis był dużo szybszy niż Nasia mogła przypuścić. Dorwał ją szybko. Chwycił za dłoń, następnie przyparł do muru. Przechodzący mężczyźni spojrzeli z podziwem na Kurtisa, kobiety natomiast chciały wyciągnąć pomocną dłoń w stronę Athanasii, Trent jednak jednym, groźnym spojrzeniem przegonił je. Przypierał ją do muru coraz mocniej. Stała przodem do ściany, on natomiast lekko wykręcał jej dłoń, by jego była dziewczyna szybko mu nie uciekła. Drugą ręką zerwał z jej twarzy czarną chustę.

- Czego chcesz?!

- Co tu robisz, skarbie? Zgubiłaś się? Czy twoje miejsce nie jest aby na uniwersytecie?

- Nie twój biznes! – Krzyknęła, odwracając głowę. Splunęła mu w twarz. Trent spojrzał na nią z oburzeniem, wytarł policzek rękawem, mocniej wygiął rękę Athanasii. Syknęła z bólu.

- Masz szczęście, że jestem w miarę cierpliwy. Co tu robisz? – Powtórzył pytanie.

- Puść mnie! – Poprosiła. Trent nie reagował. Nawet nie popuścił uścisku. – Puść! Proszę! Wszystko ci opowiem!

- Najpierw twoje bla bla bla. Potem zobaczymy.

- Jesteś kretyn! – Wrzasnęła. – Sam zostawiłeś u mnie swoją legendę, a teraz masz pretensje!

- Co?

- Jajco! Jeden zero dla mnie! Rozszyfrowałam trzecią część! Przyjechałam tu, żeby sprawdzić, co jest za obrazem w grocie!

- Idiotko! Nie mogłaś mi powiedzieć, że chcesz się zabrać za tę robotę? Zrobilibyśmy to razem! Wspólnie! Przecież chciałem do ciebie wrócić!

- Kiedy ja nie chcę już z tobą pracować! Ani spać, ani nic więcej… nigdy… w życiu!

- Co znalazłaś w tej grocie?

- Zero! – Wyjęczała Athanasia. Łżąc jak pies zaczęła również skomleć, idealnie obrazując swoje cierpienie. Bolała ją ręka. Kurtis wiedział o tym, już miał ją puścić, kiedy na jej palcu zobaczył połyskujący pierścień. Dotknął go. Gdy tylko Nasia poczuła jego ciepłą dłoń na swoim palcu, zerwała się, co jeszcze bardziej spotęgowało ból w wykręcanej ręce.

- Nie dotykaj tego! Draniu! Nie masz prawa… To… Pierścionek zaręczynowy! – Skłamała kolejny raz, wrzeszcząc na całe gardło. W tym samym momencie Kurtis puścił jej dłoń i zrobił kilka kroków w tył. Osłupiał. Spodziewał się, że dziewczyna ucieknie, ta jednak została i rozmasowała sobie ramię. Athanasia poczuła natychmiastową ulgę, podeszła do Trenta i z całej siły wymierzyła mu uderzenie otwartą dłonią w policzek. Mężczyzna zamknął oczy, ale nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Jej słowa były dla niego niemałym nie małym wstrząsem.

- Nie wiedziałem, że wychodzisz za mąż… - Zaczął. – A… Ja… My… - Dodał szybko, plącząc się w najprostszych słowach. Athanasia spojrzała na niego z politowaniem. Uśmiechnęła się ironicznie.

- Mówiłam ci. To, co było między nami, dawno się skończyło. – Powiedziała, wciąż rozmasowując bolący łokieć. Kurtis przytaknął. Spuścił wzrok.

- Ruda… Przepraszam. – Wskazał palcem na jej rękę. – Odpuść sobie tę legendę, co?

- Słucham?

- Nie chcę… Nie chcę robić ci krzywdy. Nie chcę traktować cię, jak konkurencję. Mógłbym…

- Nie odpuszczę. – Dziewczyna uśmiechnęła się i powoli ruszyła przed siebie. – Nie teraz, gdy opuściłam dla tego wyzwania i tej zabawy uniwersytet. Możesz mnie zabić tu i teraz. Albo puścić i czekać, aż rozwiążę kolejną część łamigłówki i znów wyprzedzę ciebie i twoją lalkę o kilka sekund. – Nasia zaśmiała się, odwracając się tyłem do Kurta. Mężczyzna stał, nadal zaszokowany jej słowami.

- Od kiedy jesteś taka zaborcza? – Zapytał. Chciał coś zrobić, ale nie miał pojęcia, jak powinien się zachować. Czy pozwolić jej odejść? – I tak nie masz pierwszego i drugiego artefaktu!

- Wszystko w swoim czasie, Kurtisie. Wszystko… - Nie dokończyła. Zanim Trent zdążył zareagować, dziewczyna ruszyła pędem przed siebie. Mężczyzna nie miał zamiaru ruszać w ponowny pościg. Wiedział, że nie byłby w stanie zrobić jej większej krzywdy. Nagle usłyszał ciche kliknięcie jakiegoś przycisku.

                Dyktafon został wyłączony.

Kurtis rozejrzał się dookoła. W oddali dało się usłyszeć zgiełk i hałas miasta, w pobliżu nie było jednak ani jednej żywej duszy. W głowie mężczyzny plątało się wiele myśli, Trent klął na siebie za to, że zapomniał na uniwersytecie swojej treści legendy. Zastanawiał się nad tym jeszcze chwilę, stał w uliczce jak sparaliżowany, kiedy usłyszał za sobą głośne chrząknięcie.

- Lara? – Zapytał odwracając się, chociaż było to pytanie retoryczne.

- Nie, kurwa, Maria. – Odpowiedziała cynicznie kobieta. – Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha.

- Co tu robisz? Mieliśmy się spotkać przy grocie.

- Śledziłam cię.

- Nie ufasz mi, co?

- Ufam. Aczkolwiek twoje zachowanie po wyjściu z krypty było dość… niepokojące. Co to za… - W tym momencie Lara spojrzała na ziemię. Obok stóp Kurta leżała czarna chusta. Podniosła ją. - … Laska z chustą?

- Konkurencja. Jest w posiadaniu legendy, próbuje ją rozszyfrować. Poprosiłem, by powiedziała mi co nieco o grocie. Powtórzyła to, czego się domyślaliśmy. Rozwiązaniem było zero, wnęka za obrazem była pusta. – Odpowiedział Kurt. Nie do końca zgodnie z prawdą.

- Konkurencja? Przecież nikt nie wiedział o legendzie! W ogóle co to znaczy „poprosiłem ją”?

- Poprosiłeś ją? – Zapytała Croft upewniającym się tonem. 

- Użyłem siły perswazji. Troszkę ją zmusiłem.

- A więc skąd wiedziała o legendzie?

- Ja…

- Nie kręć.

- Nie mam pojęcia. – Odpowiedział pewnym siebie głosem. – Może pracuje dla tej mafii tego całego jak mu tam… Majora?

- Kurtis… Wciskasz mi dobrą ściemę. Widzisz, jak jakaś przypadkowa kobieta wychodzi z groty, każesz mi ją ścigać, zachowujesz się, jakbyś ją znał, a teraz podejrzewasz ją o jakieś mafijne machlojki? Trent…

- Nie ufasz mi. – Powtórzył Kurt. Lara westchnęła głośno. Spojrzała na mężczyznę, który patrzył jej prosto w oczy, następnie owinęła sobie podniesioną chustę wokół szyi. Nie odpowiedziała. Chciała uwierzyć Kurtisowi. Jej intuicja podpowiadała jej, by zadać mu jeszcze kilka pytań, ale natychmiast sama siebie postanowiła uspokoić. „Przestań go oskarżać. Pracujecie razem, dlaczego miałby cię okłamywać? Chciał dobrze, a ty jeszcze się na nim wyżywasz” – wypomniała samej sobie, zagłuszając zmysł intuicyjny, który jednak trudno było wyciszyć do końca. Uśmiechnęła się do Kurtisa i postanowiła, że postara się bardziej mu zaufać. I bardziej mu się przyglądać.

- Chyba najwyższy czas wrócić do domu… - Powiedziała, zmieniając temat i chwytając Kurtisa pod rękę. Bohaterowie ruszyli w stronę wyjścia z wąskiej uliczki. Kurtis czuł się nieswojo. Wiedział, że nie powinien okłamywać Lary, nie chciał jednak przyznawać się, że Athanasia wplątała się w legendę właśnie z jego winy. Nagle odwrócił się za siebie. Czuł na sobie czyjś wzrok. Lara spojrzała na niego, zauważyła jego niepokój w oczach.

- Co się dzieje? – Wyszeptała.

- Mam złe przeczucia… Jak gdyby gdzieś tu ktoś…

- I jak? Zauważyłeś coś? – Usłyszał Mulieres w słuchawce. Dyskretnie zsunął się z dachu jednego z niskich budynków, natychmiast przemieszczając się za straganami i obserwując przez lornetkę bohaterów. W myśli klął na Levisa, który pewnie wygodnie grzał dupsko w palestyńskim hotelu, kiedy porucznik wypruwał sobie flaki na misji.

- Robercie, mam dla ciebie zaskakujące wieści. Kiedy Croft wróci do rezydencji, będziesz musiał z nią poważnie porozmawiać. – Odpowiedział Chester szeptem, po chwili głośno dysząc. Wspinaczka po dachach nie była jego mocną stroną.

- Słucham…

- Chodzi o jej towarzysza. Puszczę ci nagranie, które zarejestrowałem.

- A więc dobrze zrobiłem każąc ci ich śledzić… No widzisz? A tak nie podobał ci się ten pomysł. – Stwierdził inspektor Levis do słuchawki telefonu. Porucznik Chester Mulieres nie odpowiedział. Postanowił nie spuszczać bohaterów z oczu tak długo, jak tylko będzie to możliwe.

- Jak się udała wyprawa? – Zapytał życzliwie Winston, witając Larę i Kurtisa już od progu rezydencji. Dziewczyna uśmiechnęła się i położyła plecak przy wejściu, Kurt zachował się podobnie.

- Dzięki, w porządku. Miałeś rację, grota była pusta. Trzeci artefakt nie istnieje. – Odpowiedział mężczyzna. Nie miał zamiaru kontynuować pogawędki, natychmiast ruszył po schodach, w stronę swojego pokoju. Już sam zaczynał się gubić w szybkim toku wydarzeń. Sądził, że rozgryzienie legendy będzie zadaniem szybkim, łatwym i przyjemnym, jednak rozczarował się. Nie miał pojęcia, że w grę wchodzi uciekinier z więzienia, dodatkowo jego była dziewczyna i funkcjonariusze z agencji SOCA. Stawka musiała więc być wysoka... Trent nie chciał uwierzyć, że Athanasia tak łatwo wplątała się w tak niebezpieczną grę. Obstawiał opcję, że kobieta nawet nie potrafiła racjonalnie przewidzieć ryzyka, jakie nosiło ze sobą to zadanie. Nie znał jej od tej strony, nie spodziewał się, że dziewczyna będzie chciała walczyć o artefakty zapewniające władzę nad światem. A może nie chodziło jej o to? Może po prostu chciała zarobić kupę forsy, oddając złote przedmioty do muzeum czy po prostu sprzedając je na jakimś czarnym rynku? Dodatkowo zrobiłaby mu na złość.

- Po co miałaby ci robić na złość… przecież wychodzi za mąż…

Mruknął sam do siebie. Po chwili zastanowił się nad tym głębiej.

- Ale z drugiej strony, skoro wychodzi za mąż, dlaczego mąż puszcza ją na takie wyprawy? Dlaczego zrezygnowała z dobrze płatnej pracy?

Kurtis zamknął oczy i oczami wyobraźni jeszcze raz zobaczył pierścionek na jej palcu. Świecący czystym złotem. Delikatny… Okrągły, bez żadnych połyskujących, modnych w pierścionkach zaręczynowych, świecidełek…

- IDIOTO!

Warknął sam do siebie. Przecież wszystkie artefakty, których szuka Lara, są złote! Trent wściekły na siebie, że tak łatwo dał się oszukać, postanowił nie mówić na razie o tym incydencie Larze.

A ten cały Major? Czego on pragnął? Władzy, pieniędzy? Trent nie chciał się nad tym zastanawiać. Wiedział, że wystarczająco namieszał. Niepotrzebnie odwiedzał Pragę. Chciał tylko powiedzieć Athanasii, że znalazł pracę u boku Lary, że mogą oboje spróbować od początku. Że przestał być leniwym dupkiem… Tymczasem mężczyzna miał już serdecznie dosyć zabawy w archeologa. Wszedł do łazienki i odkręcił kurek przy kranie. Do wanny zaczęła wlewać się ciepła woda. Nagle mężczyzna usłyszał za sobą krok. Odwrócił się. Zobaczył uśmiechniętą od ucha do ucha Larę. Podszedł do niej, dotknął jej bioder, przysuwając się jeszcze bliżej.

- Chciałaś coś? – Zapytał. Lara nie odpowiedziała. Pocałowała go mocno, kiedy nagle poczuła w kieszeni spodni wibracje. Przerwała pocałunek i odebrała telefon.

- Jasne. Idę. – Odpowiedziała szybko, przerywając połączenie. – Zaraz wracam. – Powiedziała cichym, seksownym tonem głosu, muskając ustami delikatnie usta Kurtisa.

- Poczekam. -  Odparł, po czym uśmiechnął się do siebie, wracając z łazienki do pokoju. Podszedł do barku i wyciągnął z niego dwie szklanki oraz butelkę złocistej tequili.

- Laro, możesz do mnie wpaść na chwilę? – Zapytał Zip, kiedy usłyszał dźwięk odebranego połączenia w słuchawce.

- Jasne. Idę. – Odpowiedziała Croft. Po kilku minutach znalazła się w gabinecie przyjaciela. - Musisz do mnie dzwonić przez telefon, kiedy jestem u siebie? Masz do mnie kilka kroków. Mógłbyś też czasem ruszyć swoje czarne dupsko sprzed komputera. Przydałoby ci się. – Zagadnęła wściekła. – Co masz takiego ważnego, że przerywasz mi ważne zajęcie?

- Nie przeszkadzałbym ci, gdybym nie miał powodu. Mianowicie nawiedziła twoją skrzyknę prywatna rozmowa głosowa wysłana w załączniku do emaila. Nadawcą jest inspektor Robert Levis. Nie chciałem tego otwierać bez twojej obecności. – Wytłumaczył Zip. Lara przytaknęła. Podeszła do biurka przyjaciela i pochyliła się nad ekranem.

- Otwieraj. – Mruknęła i usłyszała podwójne kliknięcie myszką. Wiadomość email otworzyła się. Croft zaczęła czytać.

„Lady Croft,

Skoro już przeszliśmy na „ty”, chciałbym Cię poinformować, że dotychczasowe działania w poszukiwaniu Majora jeszcze nie przyniosły żadnych pozytywnych rezultatów, dlatego też zwiększyłem ostrożność. Nie mogłem dopuścić, by poszukiwany wymknął się moim ludziom kolejny raz, a wiedząc, iż ostatnio miał do czynienia z Tobą, bez Twojej uprzedniej wiedzy wysłałem mojego człowieka w podróż do Betlejem za Tobą i Twoim towarzyszem. Zadaniem mojego człowieka było śledzenie każdego Waszego kroku, jednak nie mógł on się rozdzielić w pościgu, jaki rozpoczął Pan Trent. Podczas Twojej nieobecności mój człowiek nagrał na dyktafon rozmowę Twojego towarzysza i kobiety, jaką złapał i unieszkodliwił. Nagranie wysyłam w załączniku. Być może nie powinienem ukazywać wyników toku śledztwa, ale, jako przyjaciel sądzę, że powinnaś tego posłuchać. Zadzwoń do mnie.

Inspektor SOCA – Robert Levis”

- Puść to nagranie. – Powiedziała twardo Lara. Zip skinął głową i znów rozległo się ciche, podwójne kliknięcie. Zaraz potem nagranie otworzyło się. Lara usłyszała głos nieznajomej kobiety.

„- Co tu robisz, skarbie? Zgubiłaś się? Czy twoje miejsce nie jest aby na uniwersytecie?

- Jesteś kretyn! Sam zostawiłeś u mnie swoją legendę, a teraz masz pretensje! Rozszyfrowałam trzecią część! Przyjechałam tu, żeby sprawdzić, co jest za obrazem w grocie!

- Idiotko! Nie mogłaś mi powiedzieć, że chcesz się zabrać za tę robotę? Zrobilibyśmy to razem! Wspólnie! Przecież chciałem do ciebie wrócić!

- Kiedy ja nie chcę już z tobą pracować! Ani spać, ani nic więcej… nigdy… w życiu!

- Co znalazłaś w tej grocie?

- Zero! Nie dotykaj tego! Draniu! Nie masz prawa… To… Pierścionek zaręczynowy!

- Nie wiedziałem, że wychodzisz za mąż… A… Ja… My…

- Mówiłam ci. To, co było między nami, dawno się skończyło.

- Ruda… Przepraszam. Odpuść sobie tę legendę, co? Nie chcę… Nie chcę robić ci krzywdy. Nie chcę traktować cię, jak konkurencję. Mógłbym…

- Nie odpuszczę. Nie teraz, gdy opuściłam dla tego wyzwania i tej zabawy uniwersytet. Możesz mnie zabić tu i teraz. Albo puścić i czekać, aż rozwiążę kolejną część łamigłówki i znów wyprzedzę ciebie i twoją lalkę o kilka sekund.

- Od kiedy jesteś taka zaborcza? I tak nie masz pierwszego i drugiego artefaktu!

- Wszystko w swoim czasie, Kurtisie. Wszystko…”

- A to sukinsyn… - Szepnęła Croft, nie dowierzając własnym uszom. – Zatrzymaj. – Rozkazała gniewnie, po czym wyszła z gabinetu Zipa, trzaskając drzwiami. Szybkim krokiem udała się do pokoju Trenta. Bez pukania otworzyła drzwi, w oczy rzuciła jej się leżąca na stole, otwarta butelka tequili. Pokój był jednak pusty. Croft natychmiast otworzyła łazienkę. Kurtis siedział już w wannie. Odwrócił się w jej stronę i uśmiechnął delikatnie, jak gdyby chciał zachęcić ją do przekroczenia progu. Lara odpowiedziała uśmiechem i podeszła do wanny.

- Wyskakuj. – Rozkazała twardym głosem, nadal się uśmiechając. Sztucznie. Kurtis nie wiedział, o co chodzi. Wyczuł jej złowrogi nastrój i wykonał jej polecenie w zaskakująco szybkim tempie. Lara rzuciła mu nienawistne spojrzenie, odwróciła się na pięcie i wyszła z łazienki. Zdziwiony Trent ruszył za nią.

- O co chodzi, Lara? – Zapytał całkiem nagi, kiedy oboje stali już w pokoju.

- O co chodzi? – Powtórzyła pytanie dziewczyna. – Ty się pytasz o co chodzi!? TO JA SIĘ PYTAM O CO CHODZI! Co tu robisz skarbie, zgubiłeś się? Zrobilibyśmy to razem! Przecież chciałam do ciebie wrócić! Ale ty nie chcesz ze mną pracować! Wolisz pracować z tą lalką, która wyprzedziła nas o kilka sekund! – Krzyczała. Trent przez chwilę nie miał pojęcia co się dzieje. Nie rozpoznawał w ustach kobiety swoich słów. Był w szoku, w jego oczach można było dostrzec tylko czyste zdziwienie. – Nie patrz się tak! Wiedziałeś! Ty… Cały czas wiedziałeś! – Krzyczała. – Patrzyłeś mi w oczy, ściemniając od początku!

- Co wiedziałem, Lara? O co…

- Pojechałeś do Pragi, żeby powiedzieć jej o legendzie! A teraz ona wtrąca się w moją grę! To ta twoja była dupa! Nie dość, że o mało Major mnie nie zabił, to jeszcze teraz ty wtajemniczasz rudą szprychę w misję, jaką ci powierzyłam! Ufałam ci!

- Laro, nie miałem pojęcia, że ona się w to wpakuje…

- Łżesz! – Lara nie panowała nad sobą. Patrzyła na nagiego mężczyznę, który przez zaledwie kilka dni znów stał się jej bliski, jak dawniej, i przez chwilę miała ochotę pozwolić kilku łzom spłynąć po policzku. Po chwili jednak zabiła w sobie tę słabość. Pozostał tylko gniew. Znów się na nim zawiodła. Jak w Alcatraz i Alcatraz po raz drugi.

- Nie… Przez przypadek zostawiłem u niej treść legendy. Dobrała się do niej. – Tłumaczył się Kurtis. W tym samym momencie sięgnął po spodnie i zaczął się ubierać. Lara patrzyła na niego.

- Nawet nie pomyślałeś, że ten pierścionek mógłby być artefaktem! Rób co chcesz, baw się z kim chcesz. Ale ostrzegam. Jak jeszcze raz zobaczę cię na mojej drodze, nie będę się wahać. Zabiję! – Krzyknęła po raz ostatni. Chwyciła ze stolika butelkę tequili i rzuciła mu pod nogi. Szkło potłukło się, a alkohol rozlał się po posadzce. Trent nie chciał wdawać się w dyskusje, wiedział, że to nie ma już żadnego sensu. Natychmiast wyszedł z pokoju, zabierając swój plecak. Bez słowa udał się w stronę schodów.

- Czy coś się stało? – Zapytał Winston, stojąc obok drzwi frontowych. Kurtis nie odpowiedział na pytanie. Po prostu wyszedł. W tym samym czasie Lara w pokoju Trenta usiadła na jego łóżku. Musiała się uspokoić. Do tej pory nie mogła uwierzyć w to wszystko.

- Sukinkot… - Mruczała pod nosem. Chciała być twarda, udawać, że nic się nie stało. Że przecież poradzi sobie z każdym następnym zadaniem sama, a Trent w niczym jej tak naprawdę nie pomógł. Wiedziała, że to nie była całkowita prawda. Miała przed oczami scenę, w której Kurtis postrzelił Majora, gdy ten o mało jej nie zabił. I wcześniej, gdy chwalił się popisami z legionu, wspinaczką w Paros… Dziewczyna otarła z policzka jedną łzę, zaraz potem odetchnęła głęboko, powoli się uspokajając.  Wyciągnęła z kieszeni telefon.

- Inspektorze? Tak… Odczytałam e-maila i odsłuchałam nagranie. Bardzo dziękuję za informację. Nie… On już nie jest moim towarzyszem. Dobrze, Robercie. Będziemy w kontakcie.

CDN