Rozdział dziewiętnasty

„Tempus fugit”

                - Nie kłam… - Mruknął mężczyzna, odchodząc od kobiety kilka kroków. – Nie masz pojęcia, co z tym zrobić.

- O co ci chodzi, Trent? Przyszedłeś tu, żeby mi pomóc, czy żeby mnie nadal wkurwiać? Za przeproszeniem, na razie tylko to drugie ci wychodzi. – Warknęła Lara, dotykając kamiennej powierzchni postumentu. Pod palcami wyczuła systematyczne nierówności. Croft rzuciła światło latarki bliżej, przyglądając się badawczo wypukłościom. To na tym piedestale powinien  znajdować się artefakt, jednak takie rozwiązanie wydawałoby się bohaterom zbyt proste. Kurtis myślał podobnie, dla odmiany skupiał się na monstrualnej klepsydrze wspieranej przez kamienne łuki, jak gdyby kolumny. Cała konstrukcja wydawała się być szklana, choć mężczyzna dałby sobie rękę uciąć, że była ona wykonana z dużo trwalszego materiału.

- Tu jest coś napisane… - Usłyszał cichy szept, jednak nie odwrócił się do towarzyszki. Nie znał zbyt wielu obcych języków, nie był też archeologiem.

- A konkretnie?

„ Id est luce clarius.
Tempus fugit, aeternitas manet.”

- To jest jaśniejsze od światła. Czas ucieka, wieczność pozostaje. – Wyszeptała, wodząc palcem po kamiennym postumencie. Jej szept roznosił się po wnętrzu ogromnej jaskini. Trent chwilę zastanawiał się nad słowami kobiety. Niepewnie z kieszeni wyciągnął latarkę. Podszedł bliżej klepsydry i poświecił promieniem światła w jej niższą bańkę. Klepsydra była pusta, nie widać było w niej ni piasku, ni jakiegoś płynu. Kurtis zbliżył się do niej jeszcze bardziej. Światło latarki odbijało się w szkle.

Błysk.

Kurt przymknął oczy, promień rażącego blasku na sekudnę go oślepił, jak gdyby gdzieś w pobliżu uderzyła błyskawica.

- Co to było? – Zapytała Lara, odwracając się w stronę mężczyzny. Spojrzała na to, co działo się we wnętrzu klepsydry. Jej dolna bańka wypełniała się powoli drobnymi kroplami, których barwy przypominały zbiorowisko wszystkich kolorów tęczy. Dziewczyna podeszła bliżej, również świecąc swoją latarką w stronę klepsydry. W drugiej ręce zapaliła flarę. Większa ilość światła przyspieszała tworzenie się kropli w dolnej bańce zegara, jakie opadały na jego dno. – To jest jaśniejsze od światła! – Krzyknęła archeolog, uśmiechając się szeroko do Trenta. Mężczyzna przytaknął. Spoglądał na wnętrze zegara ze zdziwieniem, ale i pewnym niedowierzaniem. Takiego czegoś nie widział nigdy w życiu. Krople wypływały prosto z gęstej, świetlistej chmury, pojawiały się dosłownie znikąd. Jeszcze chwilę temu klepsydra była pusta.

- Trzeba ją odwrócić! – Krzyknęła kobieta, odrzucając flarę. – Wtedy krople zaczną ściekać, odmierzając czas. Pytanie, do czego…

- Przekonajmy się. – Trent nie czekał na aplauz. Spojrzał w górę, na sklepienie wysokiej jaskini. Monumentalny zegar stał prosto, a jego górna część znajdowała się tuż pod sufitem. Jedynym sposobem, by dostać się na szczyt klepsydry, była wspinaczka po łukowatych kolumnach, które ją otaczały.

- Nie. – Odpowiedziała Lara, wskazując palcem na przestrzelone ramię mężczyzny. – Daj spokój, to mój problem. – Kurtis spojrzał na twarz kobiety z szerokim uśmiechem. Intuicyjnie poluzował opaskę uciskową, by przepuścić krew. Nie mógł sobie pozwolić, by tak mała ranka i mocno zaciśnięty na niej opatrunek spowodował ucisk krwi i uschnięcie kończyny. Była mu ona jeszcze trochę potrzebna.

- Poradzę sobie. – Mruknął dziarsko. – Z resztą, gdy klepsydra się odwróci, pewnie będziesz musiała wykonać tutaj, na dole, jakieś archeologiczne „czary-mary”, na którym się nie znam. Skoro mogę pomóc… - Zaczął, ale nie skończył zdania. Wiedział, iż ma rację. Dziewczyna była przekonana, że poradziłaby sobie sama, zapominając o niepowodzeniu na wyspie Paros, poza tym, mimo tego, że nie wybaczyła Trentowi jeszcze jego dawnych przewinień, nie chciała potem słuchać, jak marudzi na temat swojej niezdolnej do wyzdrowienia ręki.  Martwiła się, tym bardziej, że jego przestrzelone ramię było tylko i wyłącznie jej winą. Znów miała zaprzeczyć, jednak odwróciła twarz w jego stronę i zobaczyła, jak mężczyzna podchodzi do dwóch najbliżej położonych siebie kolumn. Odnalazł dłonią uchwyt, na którym mógłby się podciągnąć, odbił się od podłoża i rozstawił nogi prawie w szpagat, by zaklinować się między kolumnami na wysokości półtora metra. Stamtąd sięgnął ranną ręką do wyższej wyrwy i, odpychając się od kolumn, powoli uniósł ciało ku jej szczytowi. Dziewczyna patrzyła na niego z lekkim podziwem, nie wiedziała, że miał w sobie tyle siły. Zwykle gardziła jego nabytymi w legionie umiejętnościami, rzadko traktowała go poważnie. Chwyciła za latarkę i zaczęła świecić mocnym blaskiem w górę, by ułatwić mu wspinaczkę. Trent był coraz wyżej, wciąż odpychał się raz od jednej, raz od drugiej kolumny, niewygodny spacerek w górę przechodził dość sprawnie. Nagle poczuł, że konstrukcja zegara niebezpiecznie zadrżała. Drobny, w porównaniu z wagą klepsydry, ciężar Kurtisa, który przemieszczał się coraz wyżej, sprawiał, że z każdym jego ruchem ku górze, klepsydra powoli obracała się o kilka stopni. Gdy Trent był w połowie drogi na jej szczyt, klepsydra oderwana od ziemi stała już całkowicie poziomo, wsparta na łukowatych kolumnach, po których wdrapywał się Trent.

- Jeżeli się ruszysz, klepsydra pójdzie dalej, płyn zacznie ściekać w dół!

- To co mam robić? – Warknął Trent. Było mu niewygodnie, a ból ręki, na który wcześniej nie zwracał większej uwagi, zaczynał dawać mu się we znaki. Nie usłyszał odpowiedzi. Ani on, ani Lara, nie mieli pojęcia, do czego zegar będzie odmierzał czas. Trzeba było to sprawdzić. Trent znów podciągnął się na rękach. Klepsydra odwróciła się wraz z jego ruchem o niewielki stopień. Pierwsza kropla płynu spadła na jej dno. W tym samym momencie otwór prowadzący do jaskini, jakim weszli bohaterowie, został zatrzaśnięty, a głazy u sufitu, migocące zieloną łuną, rozstąpiły się, tworząc jedyne wyjście z komnaty. Płyn nie ściekał tylko na dno klepsydry. Dopiero teraz dziewczyna zauważyła, że w jej dnie, które przed obrotem zegara było u góry, a teraz przechylało się coraz niżej, znajdował się spory otwór. Przeźroczysty płyn, ściekający z górnej bańki, spływał do komnaty, tworząc pod klepsydrą niewielką kałużę, która powiększała się coraz szybciej. Lara zadrżała. Przypomniała sobie słowa legendy…

„W monotlenku diwodoru pływa ten wymiernik,

Gdzie o skarby pirackiej Pamfilii wielki Allach dba…”

Monotlenek diwodoru? Dziewczyna nie była mistrzynią chemii, nigdy nie słyszała o podobnym związku. Kwas? Zasada? Croft nie wiedziała, jakiego cholerstwa można się spodziewać. Wolała nie ryzykować. Kurtis szedł coraz wyżej, był już prawie u szczytu klepsydry, z którego już spokojnie mógłby dosięgnąć jedynego wyjścia z jaskini. Przeszedł tak już jakieś dziesięć metrów w górę i za chwilę miał nadzieję chwycić za krawędź szczytu kondygnacji. Nagle usłyszał krzyk. Odwrócił się. Podłoże jaskini było coraz bardziej pokrywane wyciekającym z zegara płynem. Mężczyzna zauważył Larę, która wdrapała się na piedestał. Machała do niego ręką, a poziom niepewnej substancji powoli zalewał wnętrze jaskini. Kurtis ostrożnie zsunął się niżej. Do jego uszu doszedł dźwięk ocieranych o siebie kamieni. Im niżej schodził, by pomóc Larze, tym bardziej jedyna droga ucieczki zamykała się. Mężczyzna przystanął. Mógł albo sam uciekać, wdrapując się jeszcze trochę, odrobinę wyżej, dosięgając skalnego wyjścia, albo pomóc dziewczynie. Poczuł, że traci grunt kolumny pod nogami. Tempo wydarzeń zwolniło się do żółwiego.* Trent widział dokładnie swoje prawe przedramię. Opatrunek w szybkim tempie znów przeciekał sączącą się krwią, rana, która powinna się goić, ponownie rozrywała się pod wpływem szybkich ruchów ręki. Była sporej wielkości, kula przeszyła ramię na wylot.

- Jeszcze trochę! Dalej! – Usłyszał. Nie wierzył własnym uszom, jednak znalazł w sobie resztki sił, które pozwoliły mu podciągnąć się, by wylądować na szczycie klepsydry. Odwróciła się ona już prawie o sto osiemdziesiąt stopni, płyn ściekał z niej teraz w maksymalnie szybkim tempie. Kurt nie chciał zostawiać Lary, choć wystarczyło jedynie wziąć odpowiedni rozbieg i chwycić się kamiennej, otworzonej, skalnej dziury w suficie, by być wolnym. Domyślał się, co mówiła łacińska sentencja. Gdy klepsydra odwróci się o równe sto osiemdziesiąt stopni i ostatnia kropla płynu spłynie z niej do komnaty, przejście w suficie się zatrzaśnie, a on będzie miał całą wieczność na szukanie kolejnego wyjścia, babrząc się w nieznanej substancji, być może silnie żrącej.

„… Czas ucieka, wieczność pozostaje…”

- Skacz! – Usłyszał ponownie kobiecy głos. Co? Przecież tam na dole jest Lara! Zaraz płyn wylewający się z ogromnej bańki klepsydry dosięgnie jej stóp! Trent ostatni raz odwrócił głowę. Zobaczył tylko, jak towarzyszka wyciąga z kieszeni telefon. Wystukała numer.

                - Cudowny z was duet. – Zip uśmiechnął się słodko, próbując poluzować więzy. Siedział na fotelu, związany, naprzeciwko ogromnego monitora. Przy ekranie stał wyprostowany mężczyzna, z dziwnym urządzeniem w dłoni. – Kto w waszym związku jest mężczyzną? – Zapytał zaciekawiony, patrząc w oczy Majorowi, chwilę potem uśmiechając się szeroko do stojącego obok Stoucasa.

- Zaraz oberwiesz. – Odpowiedział ten drugi, napinając mięśnie. Wyglądem przypominał trzydrzwiową szafę wypchaną po brzegi sterydami.

- Nic mi nie zrobicie. Jeżeli Lara dowie się, że zraniliście kogokolwiek z nas, zabije was obu i będziecie mogli pożegnać się z artefaktami.

- Nie bądź taki pewny, elektroniku. – Warknął Major. Nagle po pomieszczeniu rozbrzmiał się sygnał telefonu, wydobywający się z kieszeni czarnoskórego. – Uwolnijcie go. – Machnął ręką w stronę straży, która stała przy drzwiach. Kilku uzbrojonych mężczyzn podeszło do Zipa i rozwiązało jego więzy. – Odbierz. – Powiedział groźnie, celując w kierunku elektronika karabinem niemieckiej marki Heckler & Koch G36. Zip zaprzeczył. Stoucas spojrzał na swojego szefa, który położył już palec na spuście, wciąż celując bronią w skroń chłopaka.

- Szefie, ten asfalt jest wygadany, może nam się jeszcze przydać. – Powiedział niewyraźnie, przeżuwając trzeci listek gumy. Zapach słodkich do obrzydzenia truskawek unosił się w powietrzu.

- Odbieraj! – Ryknął Major. Zip ponownie zaprzeczył. W ułamku sekundy porywacz uniósł broń i wycelował w śpiącego obok, na kanapie, również związanego Alistera. Nacisnął spust. Mężczyzna krzyknął, budząc się z bólu i przerażenia. Stoucas natychmiast zakneblował mu usta i zaczął dezynfekować krwawiący bok.

- A teraz? Dalej jesteś taki pewny siebie? – Zapytał Major, uśmiechając się cynicznie. Zip westchnął. Wyciągnął z kieszeni telefon. Wahał się jeszcze chwilę. – Mam w dupie Larę. Odda mi artefakty za wasze zwłoki, nie będzie miała wyboru. Odbieraj.

- Cześć Lara, co u ciebie? – Powiedział niespokojnie Zip, starając się nie patrzeć na płaczącego z bólu Alistera. W tym samym czasie Major nacisnął jeden z wielu przycisków pilota, który trzymał w drugiej ręce. Na wielkim ekranie pojawiła się mapa, z każdą chwilą rozmowy Zipa z Larą, skala powiększała się, dokładniej określając pozycję kobiety. – Monotlenek diwodoru?

- Państwo Turcja, okolice zamku Alanya Kalesi. - Mruknął Stoucas, informując o wyniku szukania swojego szefa. Major spojrzał na niego z pogardą, pokazują gestem, by się zamknął. Było już jednak za późno, głos Stoucasa dotarł do uszu kobiety.

- Dobrze, już przekazuję. – Mruknął Zip. – Chłopaki, macie pozdrowienia od Lary. Wie już, że jesteśmy porwani. Macie przejebane. Tak, Laro, wiem co to jest. To tylko…

                Kurtis nie miał już siły. Wszystko, co działo się w jaskini, wydawało się być wiecznością, a trwało zaledwie kilka sekund. Kobieta spojrzała na niego i uśmiechnęła się ciepło.

- Dziękuję. – Usłyszał jej głos, po czym zobaczył, jak chowa telefon do kieszeni. Dzwoniła? Jeśli tak, to do kogo? Gdy poziom substancji powiększył się na tyle, by dosięgnąć postumentu, na którym stała, po prostu wskoczyła w odmęty płynu. Trent krzyknął, jednak teraz już wiedział, że nie ma żadnego wyboru. Musi się stąd wydostać chociaż on jeden. Wyprostował się i wziął niewielki rozbieg, taki, na jaki pozwalała mu powierzchnia klepsydry. Od samego jej końca odbił się i mocno przytrzymał skalnej półki u sufitu. Spojrzał w dół. Kilkanaście metrów pod sobą widział płyn. Nie mógł się puścić, inaczej cały jego wysiłek poszedłby na marne. Przez ułamek sekundy wydawało mu się, że w mętnej substancji widzi ciało Lary, jednak postanowił zamknąć oczy. Ogromna siła ciągnęła w dół, jakby żądając od Trenta, by zrezygnował z wysiłku i rozluźnił mięśnie. Nabrał powietrza w płuca i wrzasnął tak przeraźliwie, że sam zdziwił się, iż ma na to siłę. Od chwili skoku minęła już sekunda, Trent poczuł, że nie da rady się podciągnąć. Końcami palców chwycił mocniej skalną krawędź. Wbijał paznokcie w kamień i próbował wsunąć się do środka. Czuł jednak, że palce nie wytrzymują ciężaru, cienka warstwa sufitu kaleczyła mu dłonie, sprawiając potężny ból, który i tak był niczym w porównaniu do uczucia przestrzelonego ramienia. Znów krzyknął. W ułamku sekundy przypomniał sobie kilka scen z życia. Lara, Jarmilia, Lara, Athanasia, znów Lara. Praga, Paryż, San Francisco, Frankfurt, Londyn... Zwiedził cały świat, poznał wiele wspaniałych kobiet, miał za sobą multum niesamowitych przygód. To wszystko, i jeszcze więcej, mógłby mieć wciąż. Oczami wyobraźni zobaczył swoje zwłoki, które spadały w dół, tonąc w nieznanej, chemicznej substancji. Przypomniał sobie, że zaraz klepsydra zatrzyma się, a ostatnie wyjście z jaskini zostanie zamknięte, gruchocząc Kurtisowi palce. Widok obrzydził go wystarczająco."No dalej... Stary... Ile można tak wisieć..." warknął wściekle. Nagle poczuł w sobie przypływ energii, jak gdyby ostatnią deskę ratunku. Lewą, silniejszą rękę postanowił wyprostować, w tym samym czasie zarzucił prawą nogę na skalną platformę. Zaparł się jeszcze mocniej. Wylądował w zupełnej ciemności, w kolejnej, mniejszej komnacie. Przez szparę, u której przed sekundą wisiał, zobaczył tylko, jak klepsydra zatrzymuje się odwrócona równo o sto osiemdziesiąt stopni. Ostatnia kropla płynu opadła. Wtedy właśnie kamienna wyrwa zatrzasnęła się tuż przed jego nosem.

                - Lara… - Powiedział ściszonym głosem, pełnym żalu. Nie mógł sobie wybaczyć tego, że to on chciał wdrapać się na klepsydrę, sam kazał dziewczynie zostać na dole. Gdyby był mniej odważny, mniej uparty, gdyby nie chciał ukazywać swojej siły i tego, że jest bohaterem, którym tak naprawdę nawet się nie czuł, Lara by żyła. Nie zostałaby zatrzaśnięta w komnacie pełnej niebezpiecznego kwasu. Odetchnął jeszcze kilka razy, spojrzał na krwawiące ramię. Już dawno nie czuł podobnej adrenaliny. Podniósł się z zimnej, kamiennej podłogi ostatkami sił i przeszedł kilka kroków. Zwymiotował, ponownie się przewracając. Czarne plamy pojawiły się przed jego oczami. Nagle zrobiło się ciepło, błogo i spokojnie, Zapadła głęboka ciemność.

                - Dam pani radę. Bardzo cenną. – Mruknął umundurowany mężczyzna z długopisem i małą karteczką w ręku. – Proszę się osunąć, przeszkadza nam pani w prowadzeniu śledztwa. Oto mandat.

- Mandat?! – Ryknęła wściekle rudowłosa. – Że niby co zrobiłam?

- Przekroczyła pani tę oto zabezpieczającą teren taśmę. – Policjant wskazał palcem folię, otaczającą budynek tureckiego zamku.

- Bo muszę się dostać do środka!

- Powtarzam, że nic pani nie musi. Niech pani idzie do domu i pozwoli nam pracować. Kilka godzin temu ktoś włamał się do zamku i ukradł klucze, prowadzące do zamkniętych komnat, przy okazji atakując konserwatora powierzchni płaskich. Nie chcemy, żeby turystom stała się podobna krzywda, dbamy o bezpieczeństwo pani i nasze, dlatego teren jest zamknięty do odwołania alarmu. Proszę się oddalić, inaczej będę zmuszony zamknąć panią na czterdzieści osiem godzin. – Policjant zdawał się być nieugięty. Athanasia spojrzała na niego nienawistnym wzrokiem, nerwowo drżąc, potargała mandat na jego oczach i, odwracając się na pięcie, odeszła w stronę wyjścia. Była wściekła. Nie dlatego, że policjant utrudnił jej wejście do zamku, a co za tym idzie… Do jaskini. Była wściekła, bo była pewna, że Kurtis i Lara już tam byli. Kto inny miałby kraść klucze cieciowi? Kobieta nie widziała sensu w ściganiu ich, spojrzała na zegarek. Pewnie już dawno dorwali artefakt i teraz szukają wyjścia, dumni z siebie. Ruda zerknęła na okrąg, wciąż spoczywający na jej palcu. Jeden z ośmiu znalezisk legendy. Do końca zagadki zostały tylko trzy elementy. Dziewczyna usiadła na krawężniku, przed zamkiem, od którego policja odciągała ciekawskich turystów, i wyciągnęła z kieszeni treść legendy.

„Szósty bada rozmiar drogi, nawigację prości

W podwodnym królestwie Cejlonu, Lakdiva.

Całości nie uniesiesz i strzeż się chytrości.

Monstrum nie tknie ascetów, co się kłonią bogom.”

Uśmiechnęła się chytrze, nie zauważając stojącego nieopodal stojącego i przyglądającego jej się mężczyzny. Domyślała się odpowiedzi.

                Przed nim stał stary mężczyzna, ładujący do bagażnika Tofas Fiat Doblò kilka bezużytecznych rupieci. Levis rozejrzał się po okolicy. Stan najgorszego zaułka tureckich slumsów wołał o pomstę w niebie. Był zupełnym przeciwieństwem wspaniałego, słonecznego, kolorowego klimatu, jaki panował w centrum Turcji.  Tam, w czasie dnia, uliczni malarze za pół ceny rysowali portrety, kobiety tańczyły na ulicach, obdarowywały przechodniów prezentami, śpiewając nadmorskie ballady o syrenach i rybakach, mężczyźni towarzyszyli im w eleganckich strojach, udowadniając wszystkim wokół, że są prawdziwymi dżentelmenami. Nocą zaś rynek obfitował w uliczne spektakle, koncerty, zabawy przy ogniskach, plażowanie z drinkami w dłoniach. Tutaj natomiast, gdzie znajdował się Levis, życie toczyło się zupełnie innym, tureckim rytmem. Na ulicach nawoływali jedynie sprzedawcy złomu, kobiety zmęczone szarą codziennością, marzące o tej lepszej, której być może nigdy na oczy nie zobaczą, paląc papierosy, krzyczały, kłóciły się, zbierając do wielkich koszy, rozwieszone w czasie dnia pranie. Słońce zaszło już dawno. Gwar uliczny ucichał, jedno z dzieci, płaczące pod domem, skulone, w brudnych dłoniach ściskające dużą, przedziurawioną jednak piłkę, rzucało kamieniami w okno, prosząc, by rodzice wpuścili je do środka. Levis słyszał przeraźliwe krzyki dobiegające z domów. Do jego uszu dochodziły również śpiewy, jak gdyby wszyscy pijacy i nieudolni chórzyści kościelni zebrali się w nieopodal stojącej, zaniedbanej karczmie i polewali jedną z wielu kolejek. Noc była jeszcze młoda, toteż Robert nie spodziewał się, że śpiewy szybko ucichną. Inspektor nie zdziwił się, że Dante wskazał mu taką dzielnicę, Lara była w końcu poszukiwana przez policję. Nie mogła szukać schronienia w hotelu. Mężczyzna zdezorientowany obrzydlistwem, jakie widział, patrząc na brudną, ciemną ulicę, podszedł do staruszka, który z młodszym towarzyszem upychali cały swój dobytek do samochodu.

- Przepraszam. – Powiedział po angielsku. Młodszy Turek odwrócił się w jego stronę, reagując na słowa funkcjonariusza. – Szukam kobiety. Mówią, że zatrzymała się gdzieś niedaleko.

- Bogata? – W odpowiedzi Levis pokiwał przytakująco głową.

- Sto funtów. – Powiedział młody chłopak, przecierając palce i ukazując gest mamony. Roberta nie zdziwiła ta odpowiedź. Spojrzał na graty, jakie ludzie pakowali do samochodu. Gdyby był na ich miejscu, też wyjeżdżałby jak najdalej z tego wygwizdówka. Bez zastanowienia wyciągnął z kieszeni portfel i wręczył Turkowi banknot. Ten uśmiechnął się szeroko.

- Jaskinia morska Korsanlar Mağarası. – Powiedział szybko. Levis podziękował i pewnym krokiem oddalił się od samochodu. Starszy brodacz spojrzał na młodszego towarzysza, po czym poklepał go po ramieniu.

- Mamy dziś wielkie szczęście. W końcu wyniesiemy się z tego zakątka biedy.

- Wujek dobrze mówi.

                - Chyba mi nie odmówisz, co? – Szepnął Major, ściskając mocniej ramię długowłosej kobiety. Znajdował się niedaleko zamku Alanya Kalesi, w niedużym, ciemnym zaułku. Musiał pracować ostrożnie, wciąż był poszukiwany za przerażającą liczbę popełnionych przestępstw. – Mój związany przyjaciel, widząc cię przez szybę samochodu, gdy przejeżdżaliśmy, nazwał cię „prawdopodobnie tą, która wsadziła Larę do polskiego pudła” oraz „pewnie byłą tego skurczybyka, który ją zdradził i zniknął.”. Ty jesteś więc Athanasia, prawda? – Zapytał mężczyzna. Kobieta spojrzała na niego, w jej oczach widać było przerażenie, przeplatające się z zainteresowaniem. – Tak się składa, że także walczę przeciwko lady Croft.

- Nie działam przeciwko nikomu. – Warknęła kobieta, próbując oswobodzić się z uścisku, wyrywając Majorowi swoją rękę. – Interesują mnie tylko artefakty.

- Słyszałaś o legendzie, prawda? – Dziewczyna delikatnie przytaknęła. Jej duże, zielone oczy przyglądały się mężczyźnie z obawą, ale i pewną subtelnością. Kobieta miała nadzieję, że przestępca nie zrobi jej krzywdy chociażby dlatego, że jest ładna i potrafi flirtować. Westchnęła zalotnie.

- Co w związku z tym?

- Croft ma w tym momencie pięć artefaktów… - „Cztery” – pomyślała greczynka, delikatnie się uśmiechając. Nie chciała wspominać o tym nowemu znajomemu. Wolała zachować pierścień dla siebie. – Próbuję odebrać jej je i sprzedać.

- Masz świadomość, że to dość… harda dziewczynka? – Odpowiedziała rudowłosa, ostrożnie dobierając słowa. Major uśmiechnął się szeroko w jej stronę.

- Powiedzmy, że mam dobrą kartę przetargową. – Wskazał dłonią nieopodal stojącą furgonetkę.

- To znaczy?

- Nie tłumaczę się laskom na pierwszej randce. – Odpowiedział wymijająco. Ruda spojrzała na niego obojętnie.

- W takim razie nie mam nic do zaoferowania.

- Posłuchaj, mała. – Major mocno ścisnął jej podbródek, patrząc jej głęboko w oczy. – Nikt cię tu nie pyta o zdanie. Możesz być moją przyjaciółką, rozwiązywać zagadki i dostać część swojej doli za wykonywaną pracę, kiedy już będziemy mieć wszystkie artefakty. Możesz też dołączyć do znajomych Lary, właśnie w tej furgonetce siedzą związani bez prawa głosu. Po której stronie wolisz być? – Zapytał ostatecznie, zabierając dłoń z jej twarzy. Athanasia czuła, że spotkanie nowego towarzysza przyniesie jej same kłopoty. Jeszcze kilka minut temu miała plan. Chciała wejść do zamku i odnaleźć jaskinię. Dlaczego nic nigdy nie dzieje się po jej myśli? Zamek był zamknięty, od wewnątrz penetrowany pewnie przez Larę i Kurtisa, od zewnątrz przez niebieskich. Dodatkowo przypieprzył się do niej ten cały… Brakowało jej słów na określenie poszukiwanego zbrodniarza. Po przemyśleniu jego słów, nie zawahała się. Wolała żyć.

- Zgoda. – Podała mu rękę. Nie była już taka pewna siebie. Nagle w ciemnym, zupełnie pustym zaułku do uszu Majora doszedł cichy dźwięk przeładowywanej broni. Mężczyzna szybko, instynktownie schylił się i pociągnął dłoń kobiety. Biegł przed siebie w stronę furgonetki. Padły strzały. Nim się obejrzał, już biegł za nim Levis, wcześniej zeskakując z jednego z niewielkich dachów. Major, wciąż ściskając dłoń Athanasii, z całej siły wepchnął ją do furgonetki. Zaraz potem wszedł za nią. Strzały odbiły się od zamykanych drzwi, tuż przy jego dłoni.

- Spierdalaj! – Krzyknął do kierującego Stoucasa. Athanasia spojrzała na niego niepewnie, przyglądając się siedzącym obok przyjaciołom Lary. – Słonko, nie wspomniałem ci jeszcze, że jestem ścigany. Przyzwyczajaj się do takiego tempa pracy. – Mruknął, siadając obok Stoucasa. Zobaczył w lusterku inspektora Levisa, który o mało nie został rozjechany przez obok przejeżdżający samochód. Stoucas nie puszczał stopy, wciąż dociskał ją w pedał gazu.

- Ale urwał!

                - Kurwa! Kurwa! Kurwa! – Krzyczał Robert. Zatrzymał mijającą go taksówkę, otworzył drzwi przy kierowcy i wyrzucił taksówkarza na ulicę, samemu siadając na jego miejscu. – Policja. – Mruknął na odczepnego i ruszył w pościg. Taksówka marki ford prowadziła się nieźle, aczkolwiek wolno w porównaniu do dość lekkiego, jak na furgonetkę Mercedesa Vito. Dodatkowo Levis miał świadomość, że stracił dużo czasu na złapanie jakiegokolwiek wozu. Mercedes był daleko przed nim. – Kurwa! – Powtórzył, gasząc grające, drażniące go radio, puszczające jakiś turecki, jęczący utwór. Wiedział, że zawiódł. Ubrany w kupioną w centrum, turecką koszulę, wyluzowany, choć wciąż poszukujący Lary, nie spodziewał się Majora w okolicach zamku. Czuł, że mężczyzna oddala się od niego coraz bardziej. Czy w furgonetce trzymał porwanych znajomych Lary? Nie wiedział. Był pewien jednego. Stary ford, mający na liczniku przejechane czterysta osiemdziesiąt tysięcy kilometrów nie był pewnym środkiem transportu.

- Pieprzony karawan. – Przeklął mężczyzna, narzekając na beznadziejny samochód. Kipiał z wściekłości. Widział, jak furgonetka przed nim ostrożnie, ale dość szybko przyjmuje kolejny zakręt. Ulica o tej porze doby powinna być opustoszała. Powinna.

Pisk.

Krzyk.

Hamulec.

Trzask drzwi.

- Pogotowie ratunkowe? Proszę przysłać erkę na ulicę… - Levis wysiadł z wozu i rozejrzał się. Dostrzegł na nieopodal stojącym budynku tabliczkę z napisem „Nyack Rd”. - … Nyack. Tak? Jak najszybciej proszę. – Mężczyzna rozłączył się, po czym uklęknął przy leżącej na betonie, nieprzytomnej blondynce. Spojrzał na jej krwawiącą część potyliczną głowy, także zdartą skórę z pleców. Cóż się dziwić? Jeszcze chwilę temu widział, jak wpadła pod koła pędzącego Mercedesa i przetoczyła się kilka metrów po betonowej nawierzchni. Mężczyzna wziął głęboki wdech i ułożył ciało wciąż oddychającej kobiety w pozycji bezpiecznej. Nie przestając myśleć o uciekającym Majorze, postanowił poczekać na lekarzy.

CDN.

*slołmooołszyn